Ο Γκριγκόρι Εφραίμοβιτς Ρασπούτιν ήταν ένας χωρικός (μουζίκος), που είχε γεννηθεί στην πόλη Ποκροβσκόγιε της Σιβηρίας, πιθανότατα στις 10 Ιανουαρίου του έτους 1869 (κατ’ άλλους το 1872).
Αν και πήγε σχολείο, έμεινε –σχεδόν- αγράμματος και μόλις και μετά βίας μπορούσε να διαβάσει και να γράψει.
Η ιδιόμορφη και ασυνήθιστη φύση του φάνηκε από πολύ νεαρή ηλικία.Ήδη από παιδί, υπάρχουν αναφορές πως είχε την ικανότητα και το χάρισμα να θεραπεύει ζώα.
Ως νεαρός ο Ρασπούτιν ήταν ιδιαίτερα ζωηρός: έπινε, κυνηγούσε τις γυναίκες και τις ηδονές (φήμη που ουδέποτε αρνήθηκε και που τον ακολούθησε έως το θάνατό του), είχε κατηγορηθεί ακόμα και για κλοπές.
Μετά από μια σύντομη παραμονή, στα 18 του, σε ένα σιβηριανό μοναστήρι, το Verkhoturye, ο Ρασπούτιν «ανακάλυψε» το Θεό και αποφάσισε να αλλάξει ζωή.
Σύντομα διαπίστωσε πως θα ήταν πιο προσοδοφόρο να πλασαριστεί ο ίδιος ως κάτι ξεχωριστό, παρά να παραμείνει στους κόλπους της επίσημης εκκλησίας της Ρωσίας.Έτσι γίνεται ο Ρασπούτιν, ο ιερομόναχος, θεραπευτής πάσης νόσου και προφήτης.
Αν και είχε ήδη παντρευτεί την Προσκόβια Φιοντόροβνα και είχε αποκτήσει μαζί της τρία παιδιά (δύο κορίτσια και ένα αγόρι), έκανε ήδη τη ζωή ενός περιπλανώμενου μοναχού και ταξίδευε διαρκώς στην ενδοχώρα, χωρίς να παραλείπει να συνάπτει ερωτικές σχέσεις με τις αγρότισσες και να σπέρνει παιδιά.
Κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών του επισκέφθηκε την Ελλάδα και την Ιερουσαλήμ, αλλά επέστρεφε πάντα στο Ποκροβσκόγιε. Μέχρι που, σύμφωνα με ισχυρισμούς του, η Μαύρη Παρθένα του Καζάν (μια θαυματουργή ρώσικη εικόνα) εμφανίστηκε εμπρός του και τον ενθάρρυνε να αφήσει το χωριό του για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη Ρωσική πρωτεύουσα.
Ο Ρασπούτιν μετακομίζει στην Αγία Πετρούπολη, το 1903, και ανοίγει ένα «ιατρείο», ως θεραπευτής.
Ο Τσάρος Νικόλαος ο Β’ και η Τσαρίνα Αλεξάνδρα, οι αυτοκράτορες της Ρωσίας, είχαν προσπαθήσει επί σειρά ετών να αποκτήσουν τον πολυπόθητο διάδοχο.
Μετά από τη γέννηση τεσσάρων κοριτσιών στη σειρά (των πριγκιπισσών Όλγας, Τατιάνας, Μαρίας και Αναστασίας), το αυτοκρατορικό ζευγάρι ήταν απελπισμένο.
Προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του, έφτασε στο σημείο να ζητήσει τη βοήθεια ακόμα και ανθρώπων που ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό ή την εκκλησία, με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Τελικά, το 1904, η Αλεξάνδρα γέννησε τον πολυαναμενόμενο διάδοχο, τον Αλεξέι Νικολάιγεβιτς.
Δυστυχώς, το αγόρι που ήταν η απάντηση στις προσευχές τους, έπασχε από την ασθένεια των Βασιλέων: ήταν αιμοφιλικό. Κάθε φορά που ο Αλεξέι θα αιμορραγούσε, ακόμα και από τη μικρότερη αμυχή, η ζωή του θα κινδύνευε, καθώς η αιμορραγία δεν σταματούσε.
Ο Τσάρος είχε δύο βασικές ανησυχίες: να σώσει τη ζωή του διαδόχου του αφενός, και να κρατήσει μυστική την ασθένειά του αφετέρου.
Ο λαός της Ρωσίας αλλά και τα υπόλοιπα κράτη του κόσμου δεν έπρεπε να μάθουν πως η κραταιά ρωσική αυτοκρατορία κινδύνευε να μείνει χωρίς διαδοχή.
Μπήκε στο παλάτι εκμεταλευμόμενος την αγωνία της τσαρικής οικογένειας για την αιμοροφιλία του διαδόχου η οποία ήταν και αθεράπευτη και είχε βυθίσει την τσαρίνα σε μέγιστη κατάθλιψη και προσήλωση στην θρησκεία.
Με την εμφάνιση του Ρασπόυτιν οι κρίσεις αιμορραγίας αραίωσαν και στην σπάνια παρίπτωση που κάποια εμφανιζόταν , ο Ρασπούτιν προσευχόμενος την σταματούσε.Κανένας δεν γνωρίζει ποιο ήταν το υπόστρωμα αυτής της εξεζητημένης ικανότητας.
Όλη αυτή η θεραπευτική προσέγγιση έκανε την τσαρική οικογένεια να μην δίνει καμμία σημασία ή να απορρίπτει ως φήμη κάθε πληροφορία για την έκλυτη ζωή του αγροίκου στάρετς.
Ο Ρασπούτιν δεν είχε αφήσει θηλυκό που να μην πλησιάσει σεξουαλικά.
Καμμία δεν έλεγε όχι στον άνθρωπο που ήταν δίπλα στον Τσάρο, ορισμένοι σύζυγοι, στέλναν απο μόνοι τους τις συζύγους τους για να …ευλογηθούν απο τον κοσμοκαλόγερο. Φυσικά δεν περιφρονούσε καμμία γυναίκα. Στην είσοδο της οικίας του είχε τοποθετηθεί αστυνομικός ο οποίος φανερά κατέγραφε όποιον έμπαινε και έβγαινε και μάλιστα εν γνώσει του Ρασπούτιν , οποίος και γνώριζε ότι μόνον ο ίδιος θα γίνει πιστευτός και όχι η αστυνομία.
Τακτικές πόρνες μπαινοβγαίναν μαζί , στην κυριολεξία, με κυρίες επι των τιμών, ενώ δεν χαριζόταν ούτε στις μοναχικές δεσποινίδες των διπλανών διαμερισμάτων.
Η ταύτισή του με την Τσαρική οικογένεια δεν θα ήταν τόσο ενοχλητική παρά μόνο για τοα αισθητικό της αποτέλεσμα, αν ο Ρασπούτιν δεν είχε φτάσει στο σημείο να διορίζει και να παύει υπουργούς.
Σκίτσα ρωσικών εφημερίδων της εποχής, που σατιρίζουν την επιρροή του Ρασπούτιν στο παλάτι των Ρομανώφ και την ερωτική του σχέση με την Αλεξάνδρα
Αυτό δημιούργησε φυσικούς και ενεργούς εχθρούς οι οποίοι με πρόφαση την προστασία της Αγίας Ρωσίας, θα έκαναν τα πάντα με την πρώτη ευκαιρία.
Υπήρχε όμως και κάτι ακόμα….
Ο Ρασπούτιν ήταν ενάντιος σε κάθε εχθροπραξία και ενάντιος στον πόλεμο της Ρωσίας με την Γερμανία.
Είχε προειδοποιήσει με προφητικό τρόπο και εκ των υστέρων, τον Τσάρο για το αποτέλεσμα του πολέμου. Επέμενε η Ρωσία να σταματήσει τις εχθροπραξίες, κανείς δεν γνωρίζει αν αυτό ήταν αποτέλεσμα μεταφυσικής ικανότητας πρόβλεψης ή απλά ήταν με την σειρά του, πράκτορας των Γερμανών.
Όλη όμως η αριστοκρατία…χωρίς η ίδια να πολεμά, αφού πολεμούσαν οι Μουζίκοι, υποστήριζε τον πόλεμο ενάντια στον Κάιζερ…
Οι λόγοι ευνόητοι.
Οι ρώσοι αριστοκράτες συνδέονταν με τα Αγγλικά συμφέροντα επι χρόνια ενώ τα βλαστάρια τους ήταν απόφοιτοι των κλασικών αγγλικών σχολείων και κάτι παραπάνω απο σίγουρο, είχαν μετατραπεί σε πράκτορες των Βρετανικών συμφερόντων.
Δεν είναι τυχάιο ότι ο πρίγκηπας Γιουσούπωφ που τελικά ανέλαβε την ευθύνη της οργάνωσης της δολοφονίας του, ήταν απόφοιτος της Οξφόρδης και μέλος κλάμπ και φυσικά και μασωνικής στοάς. Ένα πραγματικά άθλιο υποκείμενο, πιθανόν κίναιδος αλλά πολύ πολύ πλουσιότερος και απο τον ίδιο τον Τσάρο με τεράστια περιουσία σε κοσμήματα μερικά εκ των οποίων ανήκαν στην Μαρία Αντουανέτα, έργων τέχνης αλλά και πετρελαιοπηγών.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι μυστικές υπηρεσίες, οι ίδιες που ενίσχυσαν του εβραιομπολσεβίκους για να περάσει ο ρωσικός πλούτος στα χέρια του τραπεζιτικού κεφαλαίου, αλωνίζαν εντός της Ρωσίας και ο Ρασπούτιν ήταν με την λάθος πλευρά
Η Βρετανία ήθελε η Ρωσία να απασχολεί την Γερμανία σε ένα δεύτερο μέτωπο και άρα κάθε μέλος του στενού περιβάλλοντος του Τσάρου που ήταν ενάντιο και πολύ περισσότερο ο Ρασπούτιν, έπρεπε να βγεί απο την μέση.
Ο επόμενος των δολοφόνων ήταν ο Ο Μεγάλος Δούκας Ντιμίτρι Πάβλοβιτς
Ο Μεγάλος Δούκας Ντιμίτρι Πάβλοβιτς, ήταν ξάδελφος του Τσάρου και υπήρξε αρραβωνιαστικός της μεγαλύτερης κόρης του αυτοκράτορα, της Όλγας Νικολάεβνα.Όμως η στενή του παρέα με τον Γιουσούπωβ, του οποίου οι ομοφυλοφιλικές τάσεις ήταν γνωστές στο παλάτι, ανησύχησαν τη βασιλική οικογένεια.
Του ζήτησαν να πάψει να συναναστρέφεται τον Φήλιξ και όταν αυτός αρνήθηκε, η οικογένεια διέλυσε τον αρραβώνα του με την πριγκίπισσα.
Ο Βλαντιμήρ Πουρίσκεβιτς ήταν μέλος της Duma, του κατώτερου οίκου του Ρωσικού Κοινοβουλίου.
Στις 19 Νοεμβρίου του 1916, ο Πουρίσκεβιτς έβγαλε έναν πύρινο λόγο στη Ντούμα, στον οποίο, μεταξύ άλλων, έλεγε:
«Οι υπουργοί του Τσάρου, έχουν γίνει μαριονέτες, οι σπάγκοι των οποίων βρίσκονται στα χέρια του Ρασπούτιν και της Τσαρίνας Αλεξάνδρας. Αυτοίκινούν τα νήματα και οΤσάροςπαρακολουθεί.
Ο Τσάρος, που παρέμεινε γερμανός στον ρώσικο θρόνο και ξένος προς τη χώρα και το λαό της».
Ο Γιουσούπωβ, που είχε παρακολουθήσει την ομιλία, πλησίασε μετά το τέλος της τον Πουρίσκεβιτς και του ζήτησε να συμμετάσχει στη δολοφονία του Ρασπούτιν.
Ο Γιουσούπωφ, κατά την γνώμη μας πράκτορας των άγγλων, προσέγγισε τον Ρασπούτιν και για μεγάλο χρονικό διάστημα κατάφερε να γίνει η παρέα του, μέσω μιας ξαδέρφης του η οποία και ανήκε στην ακολουθία του καλόγερου.
Τον Νοέμβριο, περίπου ένα μήνα πριν το φόνο, ο Φήλιξ ήρθε σε επαφή με τη Μαρία Γκολοβίνα, μια παλιά του φίλη η οποία συνδεόταν επίσης στενά με τον Ρασπούτιν. Της παραπονέθηκε πως ένοιωθε πόνους στο στήθος, την αιτία των οποίων οι γιατροί δεν είχαν μπορέσει να ανακαλύψουν.Εκείνη αμέσως του συνέστησε να δει τον Ρασπούτιν, λόγω των θεραπευτικών του δυνάμεων, κάτι για το οποίο ο Φήλιξ ήταν σίγουρος πως θα συνέβαινε.Η Μαρία ανέλαβε να κανονίσει το ραντεβού της συνάντησης στο διαμέρισμα του Ρασπούτιν.
Η προσχεδιασμένη από τον Φήλιξ φιλία μεταξύ των δύο ανδρών άρχισε, και ο Ρασπούτιν αποκαλούσε τον Φήλιξ, χαϊδευτικά, «Μικρούλη».
Είναι γνωστό ότι ο άθλιος αυτός κίναιδος ήταν παντρεμένος με την ομορφότερη ίσως γυναίκα της Ρωσίας, την Μεγάλη Δούκισα Ειρήνα.
Αυτήν και χρησιμοποίησε ως δόλωμα για να καλέσει τον Ρασπούτιν στην παγίδα που είχε στήσει στο υπόγειο του παλατιού του, το οποίο είχε ειδικά διαμορφώσει για αυτόν τον σκοπό.
Την νύχτα της δολοφονίας, τα μεσάνυχτα οι συνωμότες συναντήθηκαν στο παλάτι του Γιουσούπωβ, στην πρόσφατα δημιουργημένη τραπεζαρία του υπογείου.
Ήταν ένα άνετο δωμάτιο, χωρισμένο σε δύο μέρη: μια τραπεζαρία και ένα μικρό σαλόνι. Δυο μικρά παράθυρα έβλεπαν στην αυλή.Φωτιά έκαιγε στο μεγάλο τζάκι, μπροστά από το οποίο ήταν απλωμένο το τομάρι μιας πολικής αρκούδας.Γλυκά και κρασί γέμιζαν το τραπέζι.
ΟΔρ. Λαζάβερτ φόρεσε λαστιχένια γάντια και κονιορτοποίησε τους κυανιούχους κρυστάλλους.
Στη συνέχεια πασπάλισε τη σκόνη στα γλυκά και έριξε κάμποση σε δυο ποτήρια του κρασιού.Άφησε μερικά γλυκά καθαρά, ώστε να μπορέσει να φάει ο Φήλιξ, για να μην υποψιαστεί κάτι ο Ρασπούτιν.
Όταν τελείωσε το έργο του, έβγαλε τα γάντια του και τα πέταξε στη φωτιά
Σε κάποια από τις συναντήσεις τους ο Φήλιξ ανέφερε πως η σύζυγός του θα επέστρεφε από την Κριμαία στα μέσα Δεκεμβρίου.
Ο Ρασπούτιν εξεδήλωσε το ενδιαφέρον του να τη γνωρίσει, έτσι κανονίστηκε η συνάντηση για τη νύχτα της 16ης προς 17η Δεκεμβρίου, μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα.
Συμφωνήθηκε πως ο Φήλιξ θα περνούσε με αυτοκίνητο να πάρει τον Ρασπούτιν από το διαμέρισμά του και να τον επιστρέψει, μετά, σε αυτό.
Για αρκετούς μήνες ο Ρασπούτιν ζούσε μέσα στο φόβο. Έπινε περισσότερο από ποτέ και χόρευε τσιγγάνικους χορούς, προσπαθώντας να ξεχάσει τον τρόμο που ένοιωθε.Είχε εκμυστηρευθεί πολλές φορές σε φίλους του πως κινδύνευε η ζωή του και πως θα τον δολοφονούσαν.
Είναι άγνωστο αν αυτό αποτελούσε προαίσθημα ή είχε ακούσει τις φήμες που κυκλοφορούσαν στην Αγία Πετρούπολη.
Ακόμα και την τελευταία μέρα της ζωής του, είχε δεχτεί επισκέψεις από διαφόρους ανθρώπους, οι οποίοι τον είχαν συμβουλέψει να είναι προσεκτικός και να μείνει σπίτι.
Γύρω στα μεσάνυχτα, ο Ρασπούτιν άλλαξε ρούχα, φόρεσε μια θαλασσί πουκαμίσα κεντημένη με κρίνους και μπλε βελούδινο παντελόνι, ολοκαίνουργιες μπότες ενώ χτένισε μαλί και γένια
Ξάπλωσε στο κρεβάτι του, μέχρι που τον φώναξαν πως το αυτοκίνητο τον περίμενε. Ο ίδιος ο Γιουσούπωφ ανέβηκε στο διαμερισμά του καλύπτοντας το προσωπό του. Στο αυτοκίνητο που τους περίμενε, οδηγός ήταν ένας ακόμη συνωμότης ο ιατρός Λαζευάσει το δηλητήριο που υπήρχε στα ποτα και στα τρόφιμα.
Αν και ο Φήλιξ του είχε ζητήσει μυστικότητα για τις κινήσεις του εκείνη τη νύχτα, ο Ρασπούτιν είχε πει σε αρκετά πρόσωπα πού θα πήγαινε, μεταξύ των οποίων ήταν η κόρη του Μαρία, με την οποία εκείνο το διάστημα συγκατοικούσε, και η φίλη του Μαρία Γκολοβίνα, η οποία του είχε συστήσει τον Φήλιξ.
Διάφοροι προειδοποιούσαν τον Ρασπούτιν να προσέξει διότι κινδύνευε, όμως μάταια…
Ο Ρασπούτιν έπεσε στην παγίδα. Ο Ρασπόυτιν πίστεψε την φιλία του κίναιδου πρίγκηπα και πιθανόν τυφλωμένος απο την ευκαιρία που θα είχε να είναι με την Δούκισα, τον ακολούθησε, διότι ο ίδιος ο Γιουσούπωφ τον παρέλαβε απο το διαμερισμά του.
Όταν έφτασαν στο παλάτι, ο Φήλιξ οδήγησε τον Ρασπούτιν στην πλαϊνή είσοδο, από όπου διέσχισαν ένα μαρμάρινο χωλ και κατέβηκαν τα σκαλιά που οδηγούσαν στην υπόγεια τραπεζαρία.Καθώς ο Ρασπούτιν μπήκε στο δωμάτιο, άκουσε φασαρία και μουσική, που έρχονταν από τον πάνω όροφο.Το τραγούδι που έπαιζε ήταν τον «YankeeDoodleDandee».
Ο Φήλιξ του εξήγησε πως η Ειρήνη είχε δεχτεί ξαφνικούς επισκέπτες, αλλά θα κατέβαινε σύντομα να τους συναντήσει.
Οι υπόλοιποι συνωμότες περίμεναν μέχρι ο Φήλιξ και ο Ρασπούτιν να μπουν στην τραπεζαρία και στη συνέχεια στάθηκαν στην κορφή της σκάλας περιμένοντας να δουν τι θα συνέβαινε.
Ενώ υποτίθεται πως περίμεναν την Ειρήνη να κατέβει, ο Φήλιξ πρόσφερε στον Ρασπούτιν μερικά γλυκίσματα, τα οποία εκείνος αρνήθηκε λέγοντας πως του φαίνονταν πολύ γλυκά.
Δεν ήθελε ούτε να φάει, ούτε να πιει.
Ο Γιουσούπωβ πανικοβλήθηκε και με μια δικαιολογία ανέβηκε στον πάνω όροφο, για να συμβουλευτεί τους υπόλοιπους συνωμότες.
Όταν ξανακατέβηκε ο Ρασπούτιν είχε, για κάποιο λόγο, αλλάξει γνώμη.Έφαγε μερικά γλυκά και στη συνέχεια, οι δύο άντρες, άρχισαν να πίνουν το κρασί.
Αν και το κυανιούχο κάλιο είναι ένα δηλητήριο με άμεσα αποτελέσματα, δεν συνέβη απολύτως τίποτα.
Ο Φήλιξ συνέχιζε να κουβεντιάζει με τον Ρασπούτιν, περιμένοντας να τον δει να καταρρέει από στιγμή σε στιγμή.Ο καλόγερος πρόσεξε μια κιθάρα αφημένη σε μια γωνία και ζήτησε από τον πρίγκιπα να παίξει για εκείνον.
Η ώρα περνούσε και ο Ρασπούτιν παρέμενε ανεπηρέαστος από το δηλητήριο.
Είχαν ήδη περάσει δύο ώρες και ο Φήλιξ, πλέον, ανησυχούσε σοβαρά.
Ζήτησε ξανά συγγνώμη, προσποιήθηκε πως ανεβαίνει να δει γιατί αργεί η Ειρήνη και πήγε να μιλήσει με τους υπόλοιπους.
Αποφάσισαν πως, για κάποιο λόγο, το δηλητήριο δεν επρόκειτο να ενεργήσει.
Ο Φήλιξ πήρε ένα όπλο από τον Μεγάλο Δούκα Ντιμίτρι Πάβλοβιτς και κατέβηκε στο υπόγειο.
Ο Ρασπούτιν δεν αντελήφθη πως ο Γιουσούπωβ έκρυβε ένα όπλο πίσω από την πλάτη του.Ενώ περιεργαζόταν ένα όμορφο ντουλάπι από έβενο, άκουσε τον Φήλιξ να του λέει: «Γκριγκόρι Εφρέμοβιτς, κοίτα καλύτερα εκείνον το σταυρό και προσευχήσου».
Στη συνέχεια σήκωσε το πιστόλι και πυροβόλησετονΡασπούτιν.
Στο άκουσμα του πυροβολισμού, οι υπόλοιποι συνωμότες κατέβηκαν γρήγορα τα σκαλιά, για να αντικρίσουν τον Ρασπούτιν πεσμένο στο πάτωμα και τον Φήλιξ όρθιο από πάνω του με το όπλο στο χέρι.
Απομάκρυναν το πτώμα του Ρασπούτιν από το τομάρι της αρκούδας, ώστε να μην κηλιδωθεί από το αίμα του.
Ο Ρασπούτιν ανέπνεε ακόμα.
Μετά από μερικά λεπτά έκανε έναν-δύο σπασμούς, για να μείνει στη συνέχεια ακίνητος.
Αφού είχε πεθάνει, οι συνωμότες ανέβηκαν στον πάνω όροφο για να γιορτάσουν την επιτυχία τους, περιμένοντας να προχωρήσει ακόμα λίγο η νύχτα, ώστε να ξεφορτωθούν το πτώμα χωρίς μάρτυρες.
Περίπου μια ώρα αργότερα, ο Γιουσούπωβ αποφάσισε να κατέβει στην τραπεζαρία και να ρίξει μια ματιά στο πτώμα.Αγγίζοντάς το διαπίστωσε πως ήταν ακόμα ζεστό.Το ταρακούνησε αλλά χωρίς να υπάρξει αντίδραση.Την ώρα που σηκώθηκε για να φύγει, είδε το αριστερό μάτι του Ρασπούτιν να ανοίγει.Ήταν ακόμη ζωντανός!
Ο Ρασπούτιν πετάχτηκε όρθιος και όρμησε στον Φήλιξ, αρπάζοντάς τον από τους ώμους και το λαιμό.
Εκείνος κατάφερε να ελευθερωθεί και ανέβηκε τρέχοντας τη σκάλα φωνάζοντας «Είναι ακόμα ζωντανός!».
Ο Πουρίσκεβιτς, που μόλις είχε βάλει το ρεβόλβερ του στην τσέπη του, είδε έναν πανικόβλητο Γιουσούπωβ να χυμάει στο δωμάτιο, με τα όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου του αλλοιωμένα από τον τρόπο και σε ημιλιπόθυμη κατάσταση.Κατέβηκε ο ίδιος στην τραπεζαρία για να ελέγξει και είδε τον Ρασπούτιν να τρέχει στην αυλή, φωνάζοντας: «Φήλιξ, Φήλιξ θα πω τα πάντα στην Τσαρίνα».
Ο Πουρίσκεβιτς ξεχύθηκε πίσω του.Ενώ έτρεχε τον πυροβόλησε αλλά αστόχησε.Πυροβόλησε άλλη μια φορά, με το ίδιο αποτέλεσμα.Στη συνέχεια δάγκωσε (!) το χέρι του για να ανακτήσει τον έλεγχο του εαυτού του και πυροβόλησε εκ νέου, πετυχαίνοντας, αυτή τη φορά, τον Ρασπούτιν στην πλάτη.Ο Ρασπούτιν σταμάτησε, για να δεχτεί άλλη μια σφαίρα από το όπλο του Πουρίσκεβιτς.Επιτέλους, είχε πεθάνει.
Το σώμα του Ρασπούτιν μεταφέρθηκε στο εσωτερικό του παλατιού και αφέθηκε στη σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο.
Για κάποιο λόγο ο Φήλιξ κυριεύτηκε από μανία, πήρε έναν από τους αλτήρες που χρησιμοποιούσε στη γυμναστική του και άρχισε να χτυπά φρενιασμένα το νεκρό σώμα του Ρασπούτιν.Όταν η λύσσα του καταλάγιασε, ήταν καλυμμένος από το αίμα του καλόγερου.
Ο Μπουζίνσκυ ενημέρωσε τον Πουρίσκεβιτς για τη στιχομυθία με τον αστυνομικό.
Οι συνωμότες ανησύχησαν για το ενδεχόμενο εκείνος να τη μεταφέρει στους ανωτέρους του.Προφανώς ήταν μεθυσμένοι όταν αποφάσισαν να καλέσουν τον αστυνομικό στο παλάτι.
Αργότερα ο Βλάσιγιεφ θα θυμόταν πως, όταν μπήκε στο παλάτι, ένας άντρας τον ρώτησε: «Έχεις ακουστά κάποιον Πουρίσκεβιτς;».«Μάλιστα», αποκρίθηκεοαστυνομικός.«Ε, λοιπόνοΠουρίσκεβιτςείμαιεγώ.
Και έχεις ακουστά κάποιον Ρασπούτιν; Ε, ο Ρασπούτιν είναι νεκρός. Και αν αγαπάς τη Μητέρα Ρωσία θα κρατήσεις το στόμα σου κλειστό». «Μάλιστα, κύριε», απάντησεοΒλάσιγιεφ, καιέφυγε.
Είκοσι λεπτά αργότερα ειδοποίησε τους ανωτέρους του.
Οι συνωμότες έδεσαν τα χέρια και τα πόδια του Ρασπούτιν και τύλιξαν το σώμα του με βαρύ ύφασμα.
Είχε σχεδόν χαράξει και έπρεπε να ξεφορτωθούν το πτώμα.
Ο Φήλιξ έμεινε σπίτι να καθαριστεί από το αίμα του Ρασπούτιν και οι υπόλοιποι μετέφεραν το πτώμα στο αυτοκίνητο και έφυγαν για την προεπιλεγμένη τοποθεσία από όπου θα το πετούσαν στον παγωμένο Νέβκα.
Μέσα στην ταραχή τους ξέχασαν να του προσθέσουν βάρος.
Στη συνέχεια χωρίστηκαν και επέστρεψαν ο καθένας σπίτι του, ελπίζοντας πως είχαν γλιτώσει από τις συνέπειες ενός φόνου.
Το πρωί της 17ης Δεκεμβρίου οι κόρες του Ρασπούτιν ξύπνησαν για να διαπιστώσουν πως ο πατέρας τους δεν είχε επιστρέψει από την έξοδό του της προηγούμενης νύχτας με τον «Μικρούλη».Η ανιψιά του Ρασπούτιν, η οποία επίσης έμενε μαζί του, επικοινώνησε με τη Μαρία Γκολοβίνα και την ενημέρωσε πως ο θείος της δεν είχε γυρίσει σπίτι.Η Μαρία τηλεφώνησε στον Φήλιξ, αλλά εκείνος κοιμόταν ακόμη.
Όταν ξύπνησε, ανταπέδωσε το τηλεφώνημα για να πει πως δεν είχαν δει τον Ρασπούτιν το προηγούμενο βράδυ.Όλοι στο σπίτι του καλόγερου γνώριζαν πως αυτό ήταν ψέμα και άρχισαν να ανησυχούν σοβαρά.
Από την άλλη μεριά, στην αστυνομία υπήρχε ήδη αναταραχή, καθώς ο αστυνομικός που είχε συνομιλήσει με τους συνωμότες είχε ενημερώσει τους ανωτέρους του.
Ο Γιουσούπωβ, με το φως της μέρας, είδε πως στην αυλή υπήρχε αρκετό αίμα.
Πυροβόλησε ένα από τα σκυλιά του και το άφησε εκεί, ώστε να περάσει το αίμα του Ρασπούτιν για δικό του.
Στους αστυνομικούς ισχυρίστηκε πως ένας από τους καλεσμένους του μέθυσε και πως θεώρησε αστείο το να πυροβολήσει ένα από τα σκυλιά.
Οι αστυνομικοί δεν ξεγελάστηκαν: υπήρχε πάρα πολύ αίμα για να προέρχεται μόνο από ένα ζώο.
Εξάλλου, είχαν ακουστεί πάνω από ένας πυροβολισμοί και ο Πουρίσκεβιτς είχε παραδεχτεί στον αστυνομικό πως είχαν σκοτώσει τον Ρασπούτιν.
Η Τσαρίνα ενημερώθηκε πάραυτα και αμέσως έδωσε εντολή να αρχίσουν εξονυχιστικές έρευνες.
Ήταν γνωστό σε όλους, αστυνομία και πολίτες, ποιοι ήταν οι δολοφόνοι του Ρασπούτιν.Το μόνο που έλειπε ήταν το πτώμα του.
Στις 19 Δεκεμβρίου η αστυνομία άρχισε να ψάχνει το πτώμα κοντά στη γέφυρα Πετρόβσκι, όπου είχε ανακαλυφθεί μια ματωμένη μπότα.Υπήρχε μια τρύπα στον πάγο σ΄εκείνο το σημείο, όμως δεν μπόρεσαν να βρουν το πτώμα πουθενά.
Το ανακάλυψαν, τελικά, λίγο παρακάτω, να επιπλέει σε μια άλλη τρύπα στον πάγο.
Όταν το ανέσυραν, είδαν πως τα χέρια του Ρασπούτιν ήταν κοκαλωμένα σε υψωμένη θέση, κάνοντας όλους να πιστέψουν πως ήταν ακόμη ζωντανός κάτω από το νερό και πως προσπάθησε να λυθεί.Το πτώμα του Ρασπούτιν μεταφέρθηκε στην Ακαδημία Στρατιωτικής Ιατρικής όπου και του έγινε νεκροψία.
Στο σώμα του Ρασπούτιν βρέθηκε αλκοόλ, αλλά όχι δηλητήριο.
Βρέθηκαν τρία τραύματα από σφαίρα.Η μία μπήκε στο σώμα από την αριστερή πλευρά του στήθους, τραυματίζοντας το στομάχι και το συκώτι του Ρασπούτιν.
Η δεύτερη είχε είσοδο από τη δεξιά πλευρά της πλάτης, χτυπώντας τα νεφρά, και η τρίτη το κέντρο του μετώπου, πλήττοντας τον εγκέφαλο. Στους πνεύμονές του βρέθηκε ποσότητα νερού ικανή να δηλώσει πως ήταν ακόμα ζωντανός, όταν τον έριξαν στο ποτάμι.Ήταν εκπληκτικό και σοκαριστικό συνάμα, ότι ο άνθρωπος αυτός δηλητηριάστηκε, πυροβολήθηκε τρεις φορές σε ζωτικά όργανα, χτυπήθηκε αλύπητα με έναν αλτήρα και όταν τον πέταξαν στο ποτάμι ήταν ακόμα ζωντανός!
Ο Ρασπούτιν κηδεύτηκε, με μια μικρή τελετή, από τον Καθεδρικό ναό του Φεοντόροβ, στο Τσάρκοε Σέλο, στις 22 Δεκεμβρίου.
Ενώ οι δολοφόνοι βρίσκονταν υπό κατ’οίκον περιορισμό, λόγω της υψηλής κοινωνικής τους θέσης, πολλοί ήταν αυτοί που τους επισκέπτονταν ή έστελναν γράμματα, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους και δίνοντάς τους συγχαρητήρια για την πράξη τους.
Οι συνωμότες άρχισαν να πιστεύουν πως η δίκη τους θα τους αναγόρευε σε ήρωες.
Ο Τσάρος, φοβούμενος ακριβώς το ίδιο, διέταξε να σταματήσουν οι ανακρίσεις και αποφάσισε πως δεν θα οδηγούσε τους δολοφόνους σε δίκη.
Αν και το θύμα ήταν καλός φίλος και έμπιστος της αυτοκρατορικής οικογένειας, οι δολοφόνοι ήταν συγγενείς της. Δικαίωμα δικαστού πάνω τους είχε μόνον ο ίδιος ο Τσάρος και κανένας άλλος…
Ο πρίγκιπας Γιουσούπωβ εξορίστηκε….Απόγονοί του ανιχνεύονται μέσα στην …ελληνική υψηλή κοινωνία (θα υπάρξει άρθρο μελλοντικά)
Ο Μεγάλος Δούκας Ντμίτρι Πάβλοβιτς στάλθηκε στην Περσία να πολεμήσει. Και οι δύο επέζησαν του πολέμου αλλά και της Επανάστασης που ακολούθησε.
Μέσα σε τρεις μήνες από τη δολοφονία ο Τσάρος θα υπέβαλε την παραίτησή του από το θρόνο και τον επόμενο χρόνο ολόκληρη η οικογένεια των Ρωμανώφ θα αντιμετώπιζε τους δολοφόνους εβραιομπολσεβίκους.
ΠΗΓΗ:Το αχανές διαδίκτυο και το ΕΓΚΛΗΜΑ και ΤΙΜΩΡΙΑ
Δείτε την τελευταία ταινία που έχει γυριστεί για τον Ρασπούτιν
Pingback: PERIERGO Ο πραγματικός Ρασπούτιν: Ο ανήθικος, ακόλαστος και ραδιούργος καλόγερος - PERIERGO