Ο Βλαντιμίρ Σολοβιόφ (Vladimir Sergeyevich Solovyov, Μόσχα 1853 – 1900) ήταν Ρώσος φιλόσοφος, γιος του διάσημου ιστορικού Σεργκέι Σολοβιόφ.
Παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και θετικών επιστημών στο πανεπιστήμιο της Μόσχας και για έναν χρόνο φοίτησε στη Θεολογική Ακαδημία. Αφού δίδαξε για ένα ακαδημαϊκό έτος στο πανεπιστήμιο της Μόσχας, πήγε στο Λονδίνο για να μελετήσει τις μυστικιστικές θεωρίες και κατόπιν επισκέφθηκε την Αίγυπτο. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του συνέχισε τη διδασκαλία του στην Αγία Πετρούπολη, αλλά αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει, γιατί σε δημοσιογραφική του συνέντευξη είχε ζητήσει χάρη για τους δολοφόνους του τσάρου Αλέξανδρου Β’.
Από τότε έζησε μόνο από την εντατική συγγραφική εργασία του και άφησε ευρύτατο σε έκταση και βάθος έργο. Ιδιαίτερα αξιόλογο θεωρείται το έργο του Η σημασία της αγάπης (1894), ενώ τα Άπαντά του εκδόθηκαν, το 1907, σε 9 τόμους.
Στον Σολοβιόφ εκφράζεται με καθαρή μεταφυσική όραση μία από τις πιο χαρακτηριστικές τάσεις της ρωσικής σκέψης: η αναζήτηση μιας απόλυτης γνώσης του Είναι.
Θεωρούσε ανεπαρκή τη γνώση που προέρχεται από τις εμπειρικές ή ορθολογικές αναζητήσεις της νεότερης ευρωπαϊκής σκέψης, οι οποίες –σύμφωνα με τον ίδιο– είναι μόνο το αποτέλεσμα μιας εξωτερικής επαφής με το αντικείμενο. Η μόνη αληθινή γνώση, κατά τον Σολοβιόφ, είναι αυτή που προέρχεται από την εσωτερικότητα εκείνη κατά την οποία το είναι μας συνδέεται στενά με το αντικείμενο της γνώσης, και πραγματοποιείται με μια άμεση διαισθητική πράξη της αυθεντικής πραγματικότητας του άλλου, που διαφέρει από εμάς. Στη γνωστική αυτή πράξη, που εκδηλώνεται ως αποφασιστική υπέρβαση της λογικής και εμπειρικής γνώσης, ο Σολοβιόφ δίνει την ονομασία πίστη, εμφανίζοντας ξανά σε μια αξιόλογη γνωσεολογική θεωρία μια στάση που ήταν ήδη κοινή στους πρώτους Ρώσους φιλοσόφους και η οποία τείνει προς μια πνευματοκρατική αντίληψη, όπου σκοπός της φιλοσοφίας θεωρείται η αποκατάσταση της ενότητας και της ολότητας του είναι.
Έργα του Σολοβιόφ στα Ελληνικά:
Η ιδέα της οικουμενικότητας στο έργο του Ντοστογιέφσκι
Το προσωπικό δράμα του Πλάτωνος
Παύλος Φωκάς