Πριν από το Ισλάμ η επικρατούσα θρησκεία στην Αραβία ήταν ένας συνδυασμός ανιμισμού και πολυθεϊσμού. Ευρέως διαδεδομένη ήταν η λατρεία πνευμάτων που κατοικούσαν στα δέντρα και στις πηγές των οάσεων. Το ίδιο ίσχυε και στις μογγολικές στέπες, ενώ αυτοί οι λαοί ήταν βουτηγμένοι στο φόβο και την αμάθεια. Στον τότε γνωστό κόσμο η λατρεία του Ενός Θεού μέσα από τον Χριστιανισμό είχε φουντώσει και η Μεγάλη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν η πρώτη Χριστιανική Αυτοκρατορία, φωτοδότης του ελληνορθόδοξου δόγματος.
Ο Ένας και Μοναδικός Θεός επανεμφανίστηκε μέσα από έναν απλό άνθρωπο, τον Μωάμεθ, ο οποίος μετέφερε τα λόγια του Θεού στους ανθρώπους που δεν είχαν ασπαστεί τον Ένα Θεό. ΙΣΛΑΜ – Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟ ΘΕΟ, πίστη ολοκληρωτική στη δύναμη του Ενός Θεού, που το όνομα του στο Κοράνι προφέρεται Αλλάχ, αλλά είναι ο ίδιος με τον Θεός του Χριστιανισμού, το όνομα με το αρχικό Αλ – Ηλ – Ελ σημαίνουν λαμπρός, φωτοδότης, μέγας Θεός και χρησιμοποιούνταν από όλους τους πολιτισμούς.
Ο πιστός του Ισλάμ στα αραβικά ονομάζεται μουσλίμ που σημαίνει υποταγμένος στον Ύψιστο. Η διαφορά Χριστιανισμού και Ισλάμ, είναι πως στο Ισλάμ λατρεύεται μόνο ο Θεός ως μονάδα, που εκπορεύονται τα πάντα από αυτόν, ενώ στο Χριστιανισμό ο Θεός έχει τρισυπόστατη μορφή, όπου ένα κομμάτι της μορφής του ο ΥΙΟΣ – ΧΡΙΣΤΟΣ είναι ταυτοχρόνως θεός και άνθρωπος. Στο Ισλάμ ο Χριστός είναι ο μεγαλύτερος αγγελιοφόρος και Μεσσίας του Θεού, αλλά όχι θεός και αυτό δεν είναι κάτι νέο, αλλά ο χριστιανικός Αρειανισμός που είχε επικρατήσει σε πολλούς χριστιανικούς πληθυσμούς.
Το ίδιο και για τον Μωάμεθ, για αυτό στο Ισλάμ δεν υπάρχει ο όρος «μωαμεθανισμός», ούτε καμιά λατρεία στο πρόσωπο του προφήτη, ούτε καν απεικόνιση του. Το Κοράνι είναι ο λόγος του Θεού, που μεταφέρεται από τον αρχάγγελο Γαβριήλ στον Μωάμεθ και από αυτόν στους ανθρώπους. Το Κοράνι δεν αντικαθιστά τα Ευαγγέλια, απλά τα επεξηγεί και τα συμπληρώνει, το ίδιο που κάνουν και τα Ευαγγέλια σε σχέση με την Παλαιά Διαθήκη.
Το Κοράνι είναι η φυσική συνέχεια των Ευαγγελίων και για να μελετήσεις το Κοράνι θα πρέπει να έχεις μελετήσει και την Π.Δ., αλλά και για να μπορέσεις να νιώσεις την ουσία της ύπαρξης του Ενός Θεού θα πρέπει να μελετήσεις Πυθαγορισμό, που είναι η πρώτη σύλληψη της ύπαρξης του Ενός Θεού μέσα από την Μονάδα που εκπορεύει το σύνολο της θείας Δεκάδας και μέσα από αυτό δημιουργεί τον κόσμο. Το Ισλάμ έδωσε πολιτισμό και την πίστη του Ενός Θεού στους λαούς που δεν είχαν ασπαστεί τον Χριστιανισμό. Θα μπορούσαν κάλλιστα να ενωθούν οι δύο θρησκείες και να αφομοιωθούν, αλλά το πρόβλημα υπήρξε υπογείως και εκδηλωνόταν με πολιτικές – οικονομικές συγκρούσεις που δεν είχαν σχέση ούτε με την θεολογία του Χριστιανισμού, ούτε και του Ισλάμ. Πυροδοτούταν από τον τρίτο μονοθεϊστικό πόλο, τον Ιουδαϊσμό που θεωρούσε αιρέσεις τόσο τον Χριστιανισμό όσο και το Ισλάμ. Στην πραγματικότητα όμως, αρχικά ο Χριστιανισμός μέσα από τα λόγια και την θυσία του Ιησού και έπειτα το Ισλάμ, προσπάθησαν να αποτινάξουν την διαστρέβλωση του αιμοδιψή και βάρβαρου Γιαχβέ που είχαν παρουσιάσει οι Εβραίοι και να αναπτερώσουν την εικόνα του Ενός Θεού στα πρότυπα της Ελληνικής φιλοσοφίας.
Όπου οι δύο θρησκείες συνυπήρχαν, συνλειτουργούσαν και δημιουργούσαν, αυτό έγινε στην Ισπανία κατά την Αραβική της κατάληψη. Όταν όμως το Ισλάμ έγινε μοχλός πολιτικής επιβολής βάρβαρων λαών, ξέπεφτε και κατέστρεφε. Αυτό έγινε με τον εξισλαμισμό των τουρκικών φυλών και την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η διαστρέβλωση που προκλήθηκε από το νομαδικό φύλο των Οσμάν Μόγγολτουρκ, κατέστρεψε τους Ελληνοχριστιανικούς και Αραβικούς πολιτισμούς της Ανατολής.
Η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν εφάρμοσε κανένα νόμο από το θεμέλιο της πίστης του Ισλάμ, γιατί καταπίεζε και έσφαζε χριστιανικούς και ισλαμικούς λαούς ταυτοχρόνως, ενώ ο σουλτάνος των Τούρκων είχε κλέψει με σφαγή τον τίτλο του Χαλίφη όταν κατέλαβε το Κάιρο. Όταν το ελληνικό στοιχείο άρχιζε πολιτιστικά και οικονομικά να αφομοιώνει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να την εξευγενίζει με ευρωπαϊκά πρότυπα, τα βάρβαρα στοιχεία της αυτοκρατορίας αντέδρασαν σφάζοντας τους χριστιανούς, προκαλώντας τη μεγαλύτερη γενοκτονία και καταλύοντας το ίδιο το Ισλάμ, βγάζοντας το εκτός νόμου και λειτουργίας !
Το κίνημα των νέο – «Τούρκων», που από την ίδια του την ονομασία υποδηλώνει ότι είναι μια κατασκευασμένη φόρμουλα που δεν στηρίζεται σε κάποια προϋπάρχουσα κατάσταση. Πυρήνας αυτού του κινήματος ήταν εξισλαμισμένοι εβραίοι της αυτοκρατορίας που τους αποκαλούσαν ντονμέδες και δεν τους εκτιμούσαν ιδιαίτερα ούτε οι ισλαμιστές, ούτε και οι χριστιανοί. Οι ντονμέδες εμφανίζονται επί του Σουλτάνου Μεχμέτ Ι (1413- 1421) όταν έγινε η επανάσταση του Σεϊχ Βεδρεδίν Σεμαβί κατευθυνόμενου και χρηματοδοτούμενου από τους εβραίους Χου- Τολάκ Κεμαλί και Αβραάμ Σουσσά. Η επανάσταση ανακόπτεται με την συμμετοχή και χριστιανών, ενώ το απόσταγμα της ήταν η οργάνωση Αχιλέρ που δρούσε στην Άγκυρα. Από αυτή βγαίνει το κίνημα των «νεότουρκων» που είχε δύο σκοπούς: να κάνει την ισλαμική αυτοκρατορία ένα κοσμικό κράτος, όπου δεν θα υπάρχει θρησκεία και να εξοντώσει τους Ιωνικούς πληθυσμούς που ελέγχανε την αυτοκρατορία. Μέχρι και σήμερα το Ισλάμ θεωρεί την Τουρκία ως ξένο σώμα, αιτία της καταστροφής του Αραβικού πολιτισμού, σφετεριστεί των τίτλων του προφήτη Μωάμεθ και κράτος άθεο και αντι-ισλαμικό.