Η ιστορική και μυθολογική πλευρά της προσωπικότητας του Σολομώντα ή αλλιώς διατυπωμένο: οι αλήθειες και οι αναλήθειες για την προσωπικότητα του Σολομώντα.
Ο Σολομώντας ήταν ο τρίτος και τελευταίος βασιλιάς του ενωμένου Ισραήλ. Ήταν γιός του βασιλιά Δαυίδ και της Βηρσαβεέ, την οποία ο Δαυίδ νυμφεύθηκε, αφού δολοφόνησε πρώτα τον σύζυγό της, στρατηγό Ουρία. Ο θάνατος του πρώτου του παιδιού με την Βηρσαβεέ ερμηνεύθηκε ως η τιμωρία του Δαυίδ, για την δολοφονία του στρατηγού Ουρία. Η Βηρσαβεέ έμεινε πάλι έγκυος και έτεκε τον Σολομώντα. Παρόλο που νόμιμος διάδοχος του θρόνου του βασιλείου του Ισραήλ ήταν ο Αδωνίας, κι αυτός γιός του βασιλιά Δαυίδ, ο Σολομώντας έκανε επανάσταση κατά του νόμιμου διαδόχου του θρόνου και πέτυχε να εκτοπίσει τον Αδωνία από τον θρόνο του. Η βασιλεία του διήρκεσε σαράντα χρόνια και το βασίλειο του Ισραήλ άνθισε στα χρόνια της βασιλείας του. Ένας λόγος για τον οποίο έμεινε στην ιστορία ο Σολομώντας ήταν η ανοικοδόμηση ενός ναού αφιερωμένου στον Γιαχβέ, γνωστού ως «Ναός του Σολομώντα». Ένας άλλος λόγος για τον οποίο ο Σολομώντας έγινε διαχρονικά γνωστός είναι η δεξιότητα που είχε όσον αφορά τη διαχείριση διαφόρων διλημμάτων.
Ο Σολομώντας λέγεται ότι είχε μία σύζυγο από κάθε φυλή με την οποία συμμαχούσε, εφαρμόζοντας πάντα το σχετικό έθιμο για διεθνιστικές συμμαχίες της φυλής του. Συνολικά φαίνεται ότι είχε επτακόσιες συζύγους και τριακόσιες παλλακίδες. Προς το τέλος της ζωής του λάτρεψε ξένους θεούς, γεγονός που εξόργισε τον Γιαχβέ τόσο ώστε να επιτρέψει τη διαίρεση του βασιλείου του Ισραήλ στο νότιο βασίλειο του Ιούδα και στο βόρειο του Ισραήλ.
Τα προαναφερθέντα όσον αφορά την προσωπικότητα και το προφίλ του Σολομώντα ισχύουν σύμφωνα με όσα καταγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη. Ό,τι καταγράφεται όμως στην Παλαιά Διαθήκη δεν πρέπει να γίνει αποδεκτό, απροβλημάτιστα και χωρίς έρευνα, ως πραγματικό ιστορικό γεγονός.
Τα βιβλία των Βασιλειών γράφτηκαν πολλούς αιώνες μετά τον θάνατο του Σολομώντα και περιέχουν αυθεντικές διηγήσεις, αλλά και ιστορίες λαϊκής φαντασίας. Εκείνη την περίοδο ο Ναός αποτελούσε το θρησκευτικό κέντρο του βασιλείου του Ιούδα και, αφού ο Σολομώντας ήταν ο δημιουργός του Ναού, συμπεριλήφθηκαν θρύλοι εγκωμιαστικοί, οι οποίοι εξήραν τις όποιες δεξιότητες του βασιλέως του Ισραήλ. Η επιστημονική έρευνα έχει καταλήξει όσον αφορά την σκιαγράφηση της προσωπικότητας του Σολομώντα, στο συμπέρασμα οτι ήταν ένας ασήμαντος Ασιάτης ηγεμόνας που βασίλευσε, από το 971πΧ μέχρι το 931πΧ, σε ένα τμήμα της Παλαιστίνης και στο ότι ήταν λάτρης της πολυτέλειας και των γυναικών (Hirsch E., Solomon).
Η εξιστόρηση της επιτυχούς επανάστασης του Σολομώντα κατά του ετεροθαλούς αδελφού του και νόμιμου διαδόχου του θρόνου Αδωνία, επίσης αναγνωρίζεται ως αληθής. Η ερμηνεία όμως του γεγονότος ως εκτέλεσης της τελευταίας επιθυμίας του Δαυίδ, μάλλον είναι μεταγενέστερη παρεμβολή, προκειμένου να καθαρθεί ο Σολομώντας από το στίγμα του ως δολοφόνου. Η ανέγερση του Ναού στην Ιερουσαλήμ δεν συνδέεται με κάποια διάθεση αφοσίωσης προς τον Γιαχβέ. Ήταν απλώς μία πολιτική πράξη που απέβλεπε στην ισχυροποίηση της πρωτεύουσας, με στόχο την ενότητα του βασιλείου, και σε αντιδιαστολή με το σύστημα των δώδεκα ανεξάρτητων φυλών.
Στο βιβλίο των Παραλειπομένων αποφεύγεται η σύνδεση του Σολομώντα με οποιαδήποτε πράξη και συμπεριφορά, η οποία θα μπορούσε να του καταλογιστεί ως μομφή προς το πρόσωπό του. Έτσι, δεν αναφέρεται ούτε η δολοφονία του Αδωνία, ούτε η τάση του Σολομώντα προς την πολυγαμία, ούτε καν η στροφή του προς τους ξένους θεούς, ενώ παράλληλα υπερτονίζεται και εξαίρεται η σοφία του.
Αποδόθηκε στον Σολομώντα η συγγραφή κάποιων βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία είναι: το βιβλίο των Παροιμιών, ο Εκκλησιαστής και το Άσμα Ασμάτων.γδ Οι Παροιμίες είναι μία συλλογή ηθικοπλαστικών γνωμικών διαφόρων συγγραφέων, από διαφορετικές εποχές. Η συγγραφή του ξεκίνησε γύρω στο 400πΧ και ολοκληρώθηκε το 200πΧ. Ο Εκκλησιαστής γράφτηκε κατά το πρώτο μισό του 3ου πΧ αιώνα. Το Άσμα Ασμάτων γράφτηκε κατά το 2ο πΧ αιώνα. Το έργο «Ψαλμοί Σολομώντος» δεν περιλαμβάνεται στην Παλαιά Διαθήκη και χαρακτηρίζεται απόκρυφο, ενώ 18 ψαλμοί από αυτούς φέρεται να έχουν γραφτεί από κάποιον Φαρισαίο του 1ου αιώνα. Επίσης, η συγγραφή του έργου «Ωδαί Σολομώντος» τοποθετείται στον 2ο μΧ αιώνα.
Η μυθολογία σχετικά με τον Σολομώντα όλο και εμπλουτίζεται. Στα Μιντρασίμ περιέχονται πολλοί θρύλοι γι’αυτόν. Ότι, για παράδειγμα, το βασίλειό του περιλαμβάνει όχι μόνο τον υλικό, αλλά και τον πνευματικό κόσμο. Άγγελοι, δαίμονες, ζώα. Όλη η κτίση είναι δημιουργημένη για να τον υπηρετεί. Ο Ναός χτίζεται με τη βοήθεια αγγέλων και δαιμόνων. Ο ίδιος μπορεί και ίπταται του εδάφους πάνω σε μαγικό χαλί ή επάνω σε έναν αετό. Ότι μπορεί να συλλαμβάνει και να τιμωρεί δαίμονες. Ότι μπορεί να θεραπεύει τους δαιμονισμένους και να στέλνει δαίμονες σε ανθρώπους. Το όνομα του Σολομώντα έχει συνδεθεί με δαχτυλίδια που έχουν τη δύναμη του φυλαχτού καθώς επίσης και με σφραγίδες επίκλησης πνευμάτων….συνεχίζεται.
Αλίκη Μπ. Δούκα (7-11-2013)
Πηγές: ΑΓΟΥΡΙΔΗΣ ΣΑΒΒΑΣ (εκδ.) Τα Απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης, τόμος Α΄1980, τόμος Β΄1985.
AGRIPPA HEINRICH CORNELIUS, Three Books of Occult Philosophy, edited and annotated by Donald Tyson, Llewwellyn Publications, 1997.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή κατά παράφραση, ή διασκευή απόδοση του περιεχομένου της ηλεκτρονικής αυτής σελίδας και όλων των σελίδων που συνδέονται με δεσμούς (links) με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη/διαχειριστή σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου 2121/1993.