Η κυψέλη καυσίμου νερού είναι ένα τεχνικό σχέδιο μιας «μηχανής αέναης κίνησης» που δημιουργήθηκε από τον Αμερικάνο Stanley Allen Meyer (Αύγουστος 24, 1940 – Μάρτιος 21, 1998), γύρω από την οποία αναπτύχθηκε διαμάχη. Ισχυρίστηκε ότι ένα αυτοκίνητο εξοπλισμένο με την συσκευή αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει νερό για καύσιμο αντί της βενζίνης. Οι ισχυρισμοί του Meyer για την «Κυψέλη Καυσίμου Νερού» του και το αυτοκίνητο που τροφοδότησε θεωρήθηκαν απάτη από ένα δικαστήριο στο Οχάιο το 1996.
Η κυψέλη καυσίμου φέρεται να χωρίζει το Νερό στα συστατικά του στοιχεία, Υδρογόνο και Οξυγόνο. Το υδρογόνο στη συνέχεια καίγεται για την παραγωγή ενέργειας, μια διαδικασία για την ανασύσταση των μορίων του νερού.
Σύμφωνα με τον Meyer, η συσκευή απαιτεί λιγότερη ενέργεια για την Ηλεκτρόλυση από ότι η ελάχιστη απαιτούμενη ενέργεια που προβλέπεται από την συμβατική επιστήμη.
Ο μηχανισμός της δράσης φέρεται να περιλαμβάνει “Brown gas” ένα μίγμα από Υδρογόνο και Οξυγόνο σε αναλογία 2:1, την ίδια σύσταση με το υγρό νερό.
Αν η συσκευή λειτουργούσε όπως ορίζεται, θα παραβίαζε τόσο τον πρώτο όσο και τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο,[3] επιτρέποντας την λειτουργία της σαν αέναη μηχανή κίνησης.
Σε όλες τις ευρεσιτεχνίες του ο Meyer χρησιμοποιούσε τους όρους «Κυψέλη καυσίμου» ή «κυψέλη καυσίμου νερού» για να αναφερθεί στο μέρος της συσκευής του όπου η ηλεκτρική ενέργεια περνά μέσα από το νερό για την παραγωγή υδρογόνου και οξυγόνου.
Η έννοια με την οποία ο Meyer χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο αντίκειται στην συνήθη έννοια της επιστήμης και της μηχανικής, όπου οι κυψέλες αυτές συμβατικά ονομάζονται «κυψέλες ηλεκτόλυσης». Επιπλέον, ο όρος κυψέλη καυσίμου αφορά συνήθως τις κυψέλες που παράγουν ηλεκτρική ενέργεια από μία χημική αντίδραση οξειδοαναγωγής,λαμβάνοντας υπόψη ότι η κυψέλη καυσίμου του Meyer καταναλώνει ηλεκτρική ενέργεια, όπως φαίνεται στις ευρεσιτεχνίες του και στο κύκλωμα που απεικονίζεται στα δεξιά.
O Meyer περιγράφει σε μια ευρεσιτεχνία του το 1990 την χρήση ενός «συγκροτήματος κυψελών καυσίμου νερού» και απεικονίζει μερικές εικόνες του «πυκνωτή κυψέλης καυσίμου νερού» του. Σύμφωνα με την ευρεσιτεχνία, στην περίπτωση αυτή “…ο όρος «κυψέλη καυσίμου» αναφέρεται σε μια ενιαία μονάδα της εφεύρεσης η οποία περιλαμβάνει έναν πυκνωτή νερού … που παράγει το αέριο καύσιμο σύμφωνα με την μέθοδο της εφεύρεσης.
Σε ένα δελτίο ειδήσεων σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό στο Ohio, ο Meyer έδειξε ένα μπάγκι το οποίο ισχυριζόταν ότι το τροφοδοτούσε με την κυψέλη καυσίμου νερού του. Υπολόγιζε ότι χρειαζόταν μολις 83 λιτρα νερού για να ταξιδέψει απο το Λος Άντζελες στη Νέα Υόρκη.
Επιπλέον, ισχυρίστηκε ότι είχε αντικαταστήσει τα μπουζί με μπεκ ψεκασμού που τροφοδοτούσαν τους κυλίνδρους της μηχανής με μίγμα υδρογονου/οξυγόνου. Το νερό υποβαλλόταν σε ηλεκτρικό συντονισμό που το διαχώριζε στα βασικά άτομα που το συνθέτουν. Η κυψέλη καυσίμου νερού θα διαχώριζε το νερό σε αέριο υδρογόνο και οξυγόνο, το οποίο θα μπορούσε στην συνέχεια να καεί πάλι σε υδρατμούς σε έναν συμβατικό κινητήρα εσωτερικής καύσης για την παραγωγή καθαρής ενέργειας.
Ο Philip Ball, γράφοντας στο ακαδημαϊκό περιοδικό Nature, χαρακτήρισε τους ισχυρισμούς του Meyer ψευδοεπιστήμη, σημειώνοντας ότι «Δεν είναι εύκολο να διαπιστωθεί πώς το αυτοκίνητο του Meyer μπορούσε να λειτουργήσει, εκτός από το ότι περιελάμβανε μια κυψέλη καυσίμου που ήταν ικανή να διασπάσει το νερό στα συστατικά του στοιχεία χρησιμοποιώντας λιγότερη ενέργεια από εκείνη που απελευθερώνεται από τον ανασυνδυασμό των στοιχείων αυτών … Οι υποστηρικτές της ψευδοεπιστήμης μπορούν να φωνάζουν όσο θέλουν, αλλά στο τέλος θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει δεκτό ότι ο μύθος του νερού ως καύσιμο δεν πρόκειται ποτέ να πάει μακριά».
Μέχρι σήμερα, δεν έχουν δημοσιευτεί στην επιστημονική βιβλιογραφία μελέτες αξιολόγησης των συσκευών του Meyer από ομότιμους. Ένα άρθρο στο περιοδικό Nature περιέγραψε τους ισχυρισμούς του Meyer σαν έναν ακόμα μύθο του νερού ως καύσιμο.
Το 1996, ο Meyer μηνύθηκε από δύο επενδυτές στους οποίους είχε πουλήσει δικαιώματα για να μπορούν να δραστηριοποιηθούν στην τεχνολογία των κυψελών καυσίμου νερού. Το αυτοκίνητό του επρόκειτο να εξεταστεί απο τον πραγματογνώμονα Michael Laughton, καθηγητή του τμήματος Ηλεκτρολόγων μηχανικών στο πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και μέλος του Royal Academy of Engineering. Ωστόσο, o Meyer έκανε ό,τι o καθηγητής Laughton θεωρούσε «φθηνή δικαιολογία» για τις ημέρες της εξέτασης και δεν επέτρεψε να προχωρήσει η δοκιμή. Σύμφωνα με τον Meyer, η τεχνολογία ήταν ευρεσιτεχνία υπό έρευνα από το γραφείο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, το υπουργείο ενέργειας και τον στρατό. Η «κυψέλη καυσίμου νερού» του, ελέγχθηκε αργότερα από τρεις πραγματογνώμονες στο δικαστήριο, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι «δεν υπήρχε τίποτα το επαναστατικό στην συσκευή και ότι απλά χρησιμοποιούσε συμβατική ηλεκτρόλυση». Το δικαστήριο έκρινε τον Meyer ένοχο για «κατάφωρη και σκανδαλώδη απάτη» και τον διέταξε να αποπληρώσει τα $25.000 στους δυο επενδυτές.
Ο Stanley Meyer πέθανε ξαφνικά στις 21 Μαρτίου 1998, μετά απο δείπνο σε ένα εστιατόριο. Ο αδερφός του ισχυρίστηκε ότι κατά την διάρκεια μιας συνάντησης με δυο Βέλγους επενδυτές σε ένα εστιατόριο, ο Meyer ξαφνικά έτραξε έξω, λέγοντας «Με δηλητηρίασαν».
Μετά από έρευνα, η αστυνομία του Grove City συμβάδισε με την αναφορά του ιατροδικαστή που αποφάσισε ότι ο Meyer, ο οποίος έπασχε από υψηλή πίεση, πέθανε από εγκεφαλικό ανεύρυσμα.
Οι υποστηρικτές του Meyer συνέχισαν να υποστηρίζουν ότι δολοφονήθηκε, προκειμένου να καταστείλει τις εφευρέσεις του.