ΣΥΝΤΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΧΩΡΑ
Ο Σαλόθ Σαρ (Saloth Sar), όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Πολ Ποτ, γεννήθηκε στις 19 Μαΐου του 1928, στο Πρεκ Σμπάουβ, στην πρώην Γαλλική Ινδοκίνα. Ο πατέρας του ήταν εύπορος καλλιεργητής ρυζιού, ωστόσο ο μικρός Πολ δεν εργάστηκε ποτέ στα χωράφια. Σε ηλικία έξι ετών τον έστειλαν στην Πνομ Πενχ, για να μείνει με ένα μεγαλύτερο αδερφό του και να μελετήσει το Βουδισμό. Τελικά αποφάσισε να γραφτεί σε ένα γαλλικό σχολείο και στη συνέχεια ένα καθολικό κολέγιο. Ο Πολ Ποτ δεν κατάφερε ποτέ να αποφοιτήσει, αν και αυτό δεν τον σταμάτησε από το να ”κερδίσει” κυβερνητική υποτροφία για το Παρίσι όπου σπούδασε τηλεπικοινωνίες. Ούτε όμως στη Γαλλία κατάφερε να πάρει το πτυχίο του. Κατά την παραμονή του στο Παρίσι, έγινε μέλος του Γαλλικού Κομουνιστικού Κόμματος και όταν επέστρεψε στην Καμπότζη, εντάχθηκε στο Κομουνιστικό Κόμμα της Καμπότζης.
Tο 1960 μαζί με άλλους κομμουνιστές αντάρτες της Καμπότζης ανέτρεψαν τους ηγέτες του κόμματος και ανέλαβαν τον έλεγχο. Στις αρχές του 1963 εκλέχτηκε νέος Γενικός Γραμματέας, μετά από τη ”μυστηριώδη εξαφάνιση” του προηγούμενου γραμματέα.
Το 1966 ο Πολ Ποτ επισκέφτηκε την Κίνα και εντυπωσιάστηκε τόσο από την Πολιτιστική Επανάσταση που, όταν επέστρεψε στην Καμπότζη, ήταν αποφασισμένος να εφαρμόσει παρόμοιες τακτικές και στη δική του χώρα. Το κόμμα μετονομάστηκε σε Κομουνιστικό Κόμμα της Καμπουτσέας (ΚΟΡ), αν και έγινε ευρύτερα γνωστό ως ”Ερυθροί Χμερ”.
Οι ορυζώνες, που σύντομα ονομάστηκαν ”χωράφια του θανάτου”, γέμισαν υποσιτισμένους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονταν ώστε να κερδίσουν ένα γεύμα, το οποίο θα ανέβαλλε για μια ακόμη μέρα το μοιραίο.
Απολάμβαναν να κάνουν τους ενήλικους να τρομοκρατούνται και να πέφτουν στα γόνατα, ικετεύοντας για τη ζωή τους. Στην Καμπότζη του Πολ Ποτ δεν υπήρχαν πανεπιστήμια, ούτε λύκεια, ούτε χρήματα, ούτε ταχυδρομεία, ούτε βιβλία, ούτε αθλήματα, ούτε ψυχαγωγία… Ούτε σου επέτρεπαν να έχεις ελεύθερο χρόνο στο διάστημα του εικοσιτετραώρου. Η καθημερινή ζωή διαιρείτο ως εξής: 12 ώρες σωματικής δουλειάς, 2 ώρες για φαγητό, 3 ώρες για ανάπαυση και πολιτική εκπαίδευση, 7 ώρες ύπνος.
Οι Ερυθροί Χμερ χρησιμοποιούσαν συχνά παραβολές για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους και τις αντιφατικές διαταγές τους. Συνέκριναν το άτομο με ένα βόδι: ”Βλέπετε αυτό το βόδι που σέρνει το άροτρο; Τρώει εκεί που το βάζουν να φάει. Αν το αφήσουν να βοσκήσει σε ετούτο το λιβάδι, τρώει. Αν το πάνε σε ένα άλλο λιβάδι όπου δεν υπάρχει μπόλικο χορτάρι κι εκεί κάτι θα βρει να βοσκήσει. Δεν μπορεί να αλλάξει τόπο. Παρακολουθείται. Και όταν του λένε να σύρει το άροτρο, το σέρνει. Δεν σκέφτεται ποτέ τη γυναίκα του, τα παιδιά του…”
Το μηνιαίο κομματικό έντυπο, Tung Padevat (Επαναστατικές σημαίες), γράφει τον Ιούλιο του 1978: ”Παντού μες στις γραμμές μας υπάρχουν εχθροί, στο κέντρο, στο γενικό επιτελείο, στις επαρχίες, στα χωριά”. Όταν πήρε την εξουσία το 1975, η Κεντρική Επιτροπή του Κομουνιστικού Κόμματος αποτελούνταν από είκοσι δύο μέλη. Μέχρι το 1978 είχαν απομείνει τέσσερα μέλη, με τους υπόλοιπους δεκαοχτώ να έχουν εκτελεστεί. Οι εκκαθαρίσεις έπληξαν και τους εργατικούς συνεταιρισμούς: σε μία και μόνο περιφέρεια, εκτιμήθηκε από το καθεστώς, ότι 40.000 σε σύνολο 70.000 κατοίκων είναι πιθανότατα ”προδότες συνεργαζόμενοι με τη CIA”.
Εχθρός έγινε επίσης το Βιετνάμ. Παρότι το Κ.Κ.Καμπότζης ξεκίνησε σαν παρακλάδι του κομμουνιστικού κόμματος της Ινδοκίνας του Χο Τσι Μινχ, ο Πολ Ποτ στράφηκε και εναντίον τους (ο Χο Τσι Μινχ δεν συμπαθούσε τον Μάο, ο ίδιος ήταν πράκτορας της Μόσχας με το όνομα Νγκιεν Άι Κουόκ). Αρχικά, οι Ερυθροί Χμερ εξολόθρευσαν όποιον είχε Βιετναμέζους συγγενείς ή σχέσεις με τους Βιετναμέζους εκτός των συνόρων, στη συνέχεια όμως ήταν επικίνδυνο ακόμη και να μιλάς τη βιετναμέζικη γλώσσα ή να μοιάζεις Βιετναμέζος. Οι δε στρατιωτικές δυνάμεις της Καμπότζης έλαβαν οδηγίες να εξαπολύσουν αντάρτικες επιθέσεις μέσα στο έδαφος του Βιετνάμ.
Στις 25 Δεκεμβρίου 1978, 150.000 Βιετναμέζοι στρατιώτες διέσπασαν τα στρατεύματα που φύλασσαν τα σύνορα της Καμπότζης και στις 6 Ιανουαρίου απείχαν μερικά χιλιόμετρα μόλις από την Πνομ Πενχ. Οι στρατιώτες του Πολ Ποτ δεν ήταν σε κατάσταση να αντισταθούν, αφού δεν ήταν μόνο υποσιτισμένοι, αλλά και αποδιοργανωμένοι. Η Πνομ Πενχ έπεσε στις 7 Ιανουαρίου 1979, το καθεστώς κατέρρευσε και ο Πολ Ποτ και οι εναπομείναντες οπαδοί του κατέφυγαν στις απομονωμένες βορειοδυτικές περιοχές της χώρας. Εκεί δημιούργησε μια νέα βάση ισχύος, ονομάζοντάς τη ”Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Χμερ”. Φυσικά κανείς δεν ήθελε να πολεμήσει μαζί του. Έτσι επόμενα έτη έζησε στις ζούγκλες στα σύνορα Καμπότζης-Ταϊλάνδης εξακολουθώντας να πιστεύει ότι η 17η Απριλίου 1975 υπήρξε το μεγαλύτερο επαναστατικό γεγονός στην Ιστορία ”με την εξαίρεση της Παρισινής Κομμούνας του 1871”.
Το αιμοσταγές καθεστώς των Χμέρ μέσα σε τέσσερα χρόνια εξολόθρευσε σχεδόν 2.000.000 ανθρώπους που ισοδυναμούσε με το 30% του συνολικού πληθυσμού.
Ο Πολ Ποτ δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τα εγκλήματά του.
πηγές:
Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού, εκδόσεις Εστία, Ιούλιος 2013
RISTORANTE VERONA