Έχει ένα μικρό πόδι στην άκρη του αριστερού γοφού του, που του επιτρέπει να κρατά ισορροπία. Μπορεί να δακτυλογραφεί, να κολυμπά και να σηκώνει πράγματα, ακόμα και να κλωτσάει την μπάλα. Δηλώνει εθισμένος στην αδρεναλίνη και με κάθε ευκαιρία κάνει ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο.
Την ιστορία του περιγράφει ο ίδιος σε επιστολή του
Γεια σου φίλε μου,
Με λένε Nick Vujicic και είμαι ευγνώμων, που γεννήθηκα χωρίς χέρια και πόδια. Δεν προσποιούμαι, ότι η ζωή μου είναι εύκολη, αλλά με την αγάπη των γονιών μου και των αγαπημένων μου και με την πίστη μου στον Θεό, κατάφερα να ξεπεράσω την αναπηρία μου και τώρα, η ζωή μου είναι γεμάτη νόημα και ευτυχία. Σήμερα, ζω στην Καλιφόρνια με την γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μας. Μου αρέσει να βλέπω, το πώς η ζωή κάποιων ανθρώπων επηρεάστηκε από την ιστορία μου, με οποιονδήποτε τρόπο. Ελπίζω ειλικρινά, αυτή η ιστορία, να έχει ένα θετικό αντίκτυπο και στη δική σου ζωή.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μελβούρνη. Ο ερχομός μου για τους γονείς μου ήταν ένα σοκ, αφού γεννήθηκα χωρίς άκρα. Δεν υπάρχει ιατρική εξήγηση, γιατί έγινε αυτό. Προσπάθησαν να μου δώσουν κάθε ευκαιρία, για να έχω όσο δυνατόν ευκολότερη ζωή. Είμαι ευλογημένος, που έχω έναν αδελφό και μία αδελφή και τους καλύτερούς μου φίλους. Αργότερα μετακομίσαμε στη Brisbane, όπου έζησα μέχρι τα 14 μου, πριν πάω στη Καλιφόρνια.
Στα 8 μου, δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου σε ένα μέλλον φωτεινό κι έπεσα σε κατάθλιψη. Όταν ήμουν 10, αποφάσισα να βάλω τέλος στη ζωή μου… προσπάθησα να πνιγώ μέσα στην μπανιέρα. Μετά από μερικές απόπειρες, συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να αφήσω τους αγαπημένους μου με τον πόνο και τις ενοχές, που θα τους προκαλούσε η αυτοκτονία μου. Δεν μπορούσα να τους το κάνω αυτό.
Δεν ήμουν καταθλιπτικός σε όλη μου την παιδική ηλικία, αλλά σίγουρα είχα τα πάνω και τα κάτω μου. Στα 13 μου, χτύπησα το πόδι μου, που χρησιμοποιώ για να κάνω πάρα πολλά πράγματα, όπως να δακτυλογραφώ, να γράφω, να κολυμπώ. Αυτός ο τραυματισμός με έκανε να καταλάβω, ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων για τις ικανότητές μου, αντί να εστιάζω σε όσα δεν μπορώ να κάνω.
Στα 15 μου, βρήκα την πίστη μου στον Θεό και από εκεί και πέρα, ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι… Ένας καθηγητής στο σχολείο μου με ενέπνευσε, ώστε να αρχίσω να μιλάω για την πίστη μου, όταν ήμουν 17 ετών. Για δύο χρόνια μιλούσα μπροστά σε πολύ λίγα άτομα, ώσπου βρέθηκα μπροστά σε 300 μαθητές. Πολύ άγχος. Τα γόνατά μου έτρεμαν. Μέσα στα πρώτα τρία λεπτά της ομιλίας μου, τα μισά από τα κορίτσια έκλαιγαν και τα περισσότερα αγόρια προσπαθούσαν, να κρατήσουν τα δάκρυά τους. Ένα κορίτσι, έκλαιγε τόσο δυνατά…
“Συγγνώμη που διακόπτω, αλλά μπορώ να έρθω να σε αγκαλιάσω;”, μου είπε. Ήρθε κοντά μου, με αγκάλιασε και μου ψιθύρισε στο αυτί: “Σε ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ. Κανείς δεν μου είχε πει μέχρι τώρα, ότι είμαι όμορφη, έτσι ακριβώς, όπως είμαι”.
Η αντίδραση και η μεγαλοσύνη της με ενέπνευσε να ταξιδέψω σε 50 χώρες, σε όλες τις ηπείρους και να μιλήσω περισσότερες από 2.000 φορές. Κατάλαβα, ότι όλοι έχουμε ανάγκη την αγάπη και την ελπίδα κι ότι εγώ, βρισκόμουν στην εξωπραγματική και μοναδική θέση, να μοιραστώ αυτό ακριβώς με όλον τον κόσμο. Παράλληλα με τις σπουδές μου, μάθαινα και πώς να μιλάω καλύτερα μπροστά σε ακροατήριο. Ένας καθηγητής με βοήθησε με τη γλώσσα του σώματος. Στην αρχή, από το άγχος μου, κουνούσα ανεξέλεγκτα τα χέρια μου!
Όποιος κι αν είσαι, όπου και από όπου κι αν είσαι, όποια δυσκολία κι αν αντιμετωπίζεις, ελπίζω η ιστορία και το μήνυμά μου να σε εμπνεύσει. Κάνε μεγάλα όνειρα φίλε μου και ποτέ μην τα παρατάς. Όλοι κάνουμε λάθη, αλλά κανένας από εμάς δεν είναι λάθος. Ζήσε μια μέρα κάθε φορά. Αγκάλιασε τα θετικά σου στοιχεία και τις αρχές σου και θα τα καταφέρεις κι εσύ”.
Σε ηλικία 21 ετών, πήρε το πτυχίο του από το πανεπιστήμιο Griffith στη διαφήμιση, ενώ σπούδασε και οικονομικά.
Κι επειδή πιστεύει στα θαύματα, έχει γράψει, ότι κρατά στην ντουλάπα του ένα ζευγάρι παπούτσια…
Τον Φεβρουάριο του 2012 παντρεύτηκε την αγαπημένη του, Kanae Miyahara. Ο πρώτος τους γιος, ο Kiyoshi James γεννήθηκε το 2013 και ο δεύτερος, ο Dejan Levi, τον Αύγουστο του 2015. Και τα δύο παιδιά είναι υγιέστατα.
Είναι κάτι παραπάνω απο σίγουρο ότι πονηροί και κακοί αυτού του κόσμου, οργανώσεις, κόμματα…δήθεν φιλάνθρωποι υποκριτές του δημοκρατισμού και του εξισωτισμού κλπ έχουν επιχειρήσει να βρεθούν δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο για να αντλήσουν αίγλη και δια αυτής χρήμα και δόξα, όμως η αλήθεια μιλά μόνη της και ο καθένας φαίνεται για αυτό που είναι. Κανένας δεν είναι ίσος με τον άλλο…. Ο Νικ δεν είναι ίσος με κανέναν….είναι καλύτερος.
Οι πονηροί δεν έχουν να κερδήσουν τίποτα απο την απλότητα την αγνότητα, την καλοσύνη και την πίστη του, απλά γίνονται και αυτοί όχημα ώστε η πίστη και η αγάπη του, η σοφία και η αλήθεια, να γίνουν παράδειγμα για όλους.
Η επίσημη σελίδα του ΕΔΩ