Η Αυρηλία Παπαγιάννη γεννήθηκε στις 2 σύμφωνα με το νέο και στις 15 σύμφωνα με το παλαιόημερολόγιο Οκτωβρίου του 1897, στην Κωνσταντινούπολη και μεγάλωσε στο Φανάρι. Προερχόταν από εύπορη οικογένεια. Στα γυμνασιακά της χρόνια μελετούσε πάρα πολλά εξωσχολικά βιβλία και αγάπησε τους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Σχεδόν καθημερινά, στα νιάτα της μελετούσε Επίκτητο. Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή είχε ξεχωρίσει το στίχο 523 όπου λέει στον Κρέοντα «δεν γεννήθηκα να μισώ αλλά να αγαπώ». Το 1923 η Ανταλλαγή των Πληθυσμών την βρίσκει οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη, όπου παρακολουθεί ως ακροάτρια μαθήματα στη Φιλοσοφική σχολή. Αργότερα στην Αθήνα βρίσκει εργασία σε μια κλινική της Κηφισσιάς, όπου άκουγε κάθε βράδυ φωνές και ξύλο. Σε 15 μέρες έφυγε. Εργάστηκε και ως δασκάλα Αγγλικών και Γαλλικών σε ένα κοριτσάκι και το 1937 αποφασίζει να φύγει για Αγγλία.
Εκεί εργάζεται σε μία ηλικιωμένη Αγγλίδα, κατάκοιτη στο κρεβάτι, την Miss Florence Bright, πρώην ηθοποιό και θεατρική συγγραφέα, διάσημη Σουφραζέτα με δράση μεγάλη υπέρ της Ψήφου των Γυναικών και προσωπική φίλη του Bernard Shaw. Στο σπίτι της κυρίας αυτής έκανε όλες τις δουλειές, εκτός από μαγειρική. Λίγο αργότερα βρήκε κι άλλη εργασία απογευματινή ως δασκάλα ξένων γλωσσών σε δύο παιδιά.
Μαζί με όλα αυτά ξεκινάει και σπουδές χειροποδισμού. Σπούδαζε και εργαζόταν από το πρωί ως το μεσημέρι και παράλληλα κρατούσε και την κλινική ενός ιατρού που είχε πάει στο Μέτωπο, αν και ήταν κάπως παράτολμο μέσα στον χαλασμό του πολέμου να κατεβαίνει στην καρδιά του Λονδίνου.Παράλληλα προσέφερε πολλές υπηρεσίες δωρεάν στους αδελφούς Κύπριους που δούλευαν σκληρά στους φούρνους και στα εργοστάσια και που λόγω της ορθοστασίας όλη την ημέρα υπέφεραν με τα πόδια τους. Το 1946 πήρε το Δίπλωμα και έγινε μέλος της εταιρείας Αγγλων Χειροποδιστών. Το Δίπλωμα αυτό της έδωσε την ανεξαρτησία της αλλά και την καθημερινή επαφή της με τον πόνο.
Μία Αγγλίδα πελάτισσα του ιατρείου της έκανε κατά τη διάρκεια της θεραπείας της ερωτήσεις «είστε Γαλλίδα αγαπητή μου;» «Όχι, είμαι Ελληνίδα» «Δεν μου λέτε, οι Έλληνες φοράνε παπούτσια ή περπατούν ξυπόλυτοι;» «Να σας πω» της λέει πολύ σοβαρά « προ 2000 ετών που ήμασταν οι πιο πολιτισμένοι άνθρωποι της Γης, γυρίζαμε ξυπόλυτοι με πέδιλα. Έκτοτε, χάσαμε τον πολιτισμό μας μιμούμενοι άλλους λαούς και τώρα πια…δυστυχώς, φοράμε κι εμείς παπούτσια». Ο ιατρός από το διπλανό δωμάτιο δεν μπόρεσε να κρατήσει το αγγλικό του φλέγμα και ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. Εκείνη την περίοδο της προτάθηκε η Βρετανική Υπηκοότης, αλλά δεν δεχθηκε να την πάρει.
Συνεχιζεται…
Αλίκη Μπ. Δούκα
ΠΗΓΗ: Γεροντισσα Γαβριηλία – Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, εκδοσεις επτάλοφος