Γενικά οι πλούσιοι άνθρωποι ανέκαθεν ψάχναν τρόπο να ικανοποιήσουν την πλήξη και να ξεφύγουν απο το αίσθημα κορεσμού που τους δημιουργούσε η πληθώρα ευκολιών και αγαθών….Όταν τα έχεις όλα έτοιμα, η ζωή αργά η γρήγορα, χάνει το ενδιαφέρον της….
Στην εποχή μας, γίνονται αρχηγοί κομμάτων, προδίδουν πατρίδες και ανθρώπους ή δουλεύουν τον κοσμάκη κάνοντας φιλανθρωπίες, όχι με τα δικά τους χρήματα…αλλά με τα χρήματα των φτωχών…
Ενίοτε, ενώ οι ίδιοι χρυσοπληρώνονται, βάζουν τα ζωντόβολα να δουλεύουν τζάμπα και αυτό το λέν εθελοντισμό….Διαβάστε ΕΔΩ μια απρόσμενα καλή προσέγγιση στο θέμα
Αν η μνήμη σας δεν σας έχει εγκαταλείψει, θυμηθείτε το 2004…..
Χιλιάδες τρέχαν να κάνουν τζάμπα τα στρουμφάκια, την ώρα που διάφοροι άχρηστοι εισπράτταν για τις υπηρεσίες των εθελοντών, μισθούς χιλιάδων ευρώ…
Το κέρδος ήταν η πλάκα που κάναν οι πλούσιες αριστερές κυρίες…. και η διαπίστωση της ηλιθιότητος των πληβείων χάριν πάντα της δημοκρατίας. Oι πλάκες συνεχίζονται κατά τον ίδιο τρόπο και για να μην αναφερθούμε στις δικές μας πλούσιες μούμιες, που διαρκώς ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ βραβεύονται για την φιλανθρωπία τους, δείτε ένα άλλο πτώμα ΕΔΩ
Στο παρελθόν οι πλάκες αυτές είχαν περισσότερο ατομικό χαρακτήρα…
Οι επικοινωνίες ήταν σχετικά δύσκολες και οι γρήγορες πλάκες με την μάζα…αλά προσφυγικό ή δημοψήφισμα, δύσκολα προετοιμαζόνταν με την απαιτούμενη ταχύτητα….
Οι στόχοι της πλάκας των πλούσιων κυρίων ήταν μεμονωμένα άτομα και η οργάνωση της πλάκας γινόταν εντός κάποιας λέσχης κυρίων και το αποτέλεσμα ήταν αντικείμενο στοιχημάτων.
Θύμα θα μπορούσε να είναι ο οιοσδήποτε κακομοίρης ή τυχοδιώκτης, ή απελπισμένος που θα αποφάσιζε να κάνει τον κλόουν για να κερδίσει κάτι που είχε ανάγκη.
Σκεφτείτε κάτι σαν τον τρελό του χωριού, στον οποίο οι έξυπνοι νοικοκυραίοι, στο καφενείο, τάζαν κέρασμα αρκεί να εκτελούσε έναν μικρό άθλο, συνήθως μειωτικό της προσωπικότητός του.
Το θύμα στο οποίο θα αναφερθούμε ήταν ένας φτωχοδιάβολος με το όνομα Harry Bensley και γεννημένος στα 1876.
Είχε το πάθος της χαρτοπαιξίας, ήταν γυναικάς και του αρέσαν τα στοιχήματα.
Γενικά τα κατάφερνε καλά….όμως κάποια στιγμή και όπως ήταν αναμενόμενο, έχασε τα πάντα σε ένα στοίχημα της πλάκας.
Απο το αδιέξοδο ήρθαν να τον βγάλουν δύο πολύ πλούσιοι κύριοι ο John Pierpont Morgan (σας δυμίζει κάτι;;; δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ) και Hugh Cecil Lowther (5ος κόμης του Lonsdale). Ο φίλος μας δεν ήταν βλάκας να κάνει τον εθελοντή…άτυχος ήταν και σαφώς υπήρχε το προσδοκόμενο κέρδος… (Αυτό σημαίνει ότι όσο περνά ο χρόνος η βλακεία αυξάνεται, διότι τώρα έχουμε εθελοντές χωρίς κέρδος…για την παγκόσμια ειρήνη, που λεν και οι μοντέλες)
Οι δύο αυτοί πλακατζήδες λοιπόν, επιδεικνύοντας μια φιλανθρωπία αντίστοιχη των τρότσκων ηθοποιών που σκάνε μύτη στην Λέσβο, αποφάσισαν να δώσουν στον φτωχοδιάβολό μας την ευκαιρία να πάρει πίσω την περιουσία του αρκεί….να έκανε τον γύρο του κόσμου…με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Πρώτα απ’ όλα, έπρεπε να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη διαδρομή και να περάσει από 169 πόλεις της Αγγλίας και να παίρνει από κάθε μια πόλη μια υπογραφή κάποιου για την επίσκεψή του.
Μετά θα περνούσε από άλλες 18 χώρες, και πάλι με κάποια σειρά.
Επίσης, έπρεπε να ξεκινήσει το απίστευτο ταξίδι του μόνο με μία λίρα Αγγλίας στην τσέπη του.
Αν χρειαζόταν χρήματα για το ταξίδι μπορούσε να πουλάει καρτ-ποστάλ εξιστορώντας το στοίχημα.
Ακόμη, θα κουβαλούσε μαζί του μόνο μια αλλαξιά εσώρουχα.
Επιπλέον, θα έσπρωχνε ένα μωρουδίστικο καροτσάκι σε όλη τη διαδρομή.
Θα έπρεπε να έχει και κάποιον μαζί του για να επιβεβαιώσει πως ο Harry υπάκουσε σε όλους τους όρους.
Τέλος, θα έπρεπε να βρει σύζυγο!….Όμως οι άθλιοι κεφαλαιοκράτες που έκαναν και τους φιλάνθρωπους, είχαν έναν ακόμη όρο….
Έπρεπε να ολοκληρώσει το γύρο του κόσμου περπατώντας, χωρίς να τον γνωρίσει κανείς ούτε καν η γυναίκα που θα συμφωνούσε να τον παντρευτεί και αυτό θα ήταν εφικτό αν φορούσε στο κεφάλι του ένα μεσαιωνικό ιπποτικό κράνος, που ζύγιζε, πάνω κάτω 2 κιλά.
Την 1η Ιανουαρίου του 1908, ο Harry άρχισε το ταξίδι του, φορώντας το κράνος του, σπρώχνοντας το καροτσάκι του, ακολουθούμενος από τον συνοδοιπόρο του και άρχισε να περπατάει για να γυρίσει τον κόσμο.
Καθώς ταξίδευε, η ιστορία του ανθρώπου με το σιδηρούν προσωπείο μεγάλωσε και άρχισε να μαζεύεται πολύς κόσμος για να τον δουν και να μαντέψουν την ταυτότητά του.
Ακόμη και μια εφημερίδα της εποχής, του προσέφερε 1.000 λίρες για να αποκαλύψει την ταυτότητά του.
Ο Harry έφτασε στην Ιταλία, αφού περπάτησε πάνω από 30.000 μίλια σε 6 χρόνια, χωρίς ποτέ να παραβεί τους όρους του στοιχήματος. Δυστυχώς, η τύχη του σταμάτησε να του χαμογελά το 1914. Κανείς δεν γνωρίζει τι πραγματικά συνέβη…αρρώστησε;;;βαρέθηκε;;; Λένε πως εκλήθη να υπηρετήσει την πατρίδα του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και πως ο Morgan του έδωσε ένα μικρό ποσό για να γλυτώσει προφανώς το μεγαλύτερο , που είχε στοιχηματίσει. Ο Harry πολέμησε για την πατρίδα του και τραυματίστηκε σοβαρά.
Πέθανε το 1956, χωρίς να κερδίσει πίσω την περιουσία του και κατάφερε να λάβει 200 προτάσεις γάμου από γυναίκες, που ποτέ δεν είχαν δει το πρόσωπό του, αλλά δεν δέχτηκε καμία. Είναι γνωστό ότι οι γυναίκες αρέσκονται στους εγκληματίες, στους ψυχασθενείς, στους περίεργους και στους ανάποδους.
Πέθανε το 1956, χωρίς ποτέ να κερδίσει πίσω την περιουσία του και κατάφερε να λάβει περίπου 200 προτάσεις γάμου από γυναίκες που ποτέ δεν είχα δει το πρόσωπό του, αλλά δεν δέχτηκε καμία.
Διαβάστε και ΕΔΩ