Βλέπω και ακούω ειδήσεις για το Ιράκ, τη Συρία, τη Σαουδική Αραβία, την Ινδία, την Τουρκία και πραγματικά γελάω, γελάω πικρά. Γελάω πικρά γιατί έρχονται στο μυαλό μου όλοι εκείνοι οι
ανώτεροι από εμένα άνθρωποι, οι οποίοι με περίσσια σοβαροφάνεια επικαλούνται την ισότητα και την ελευθερία άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων των Μουσουλμάνων που φιλοξενούνται στην Ελλάδα.
Μάλιστα, με την βούλα της τυφλής, αδιάβλητης, δίκαιης ελληνικής δικαιοσύνης το τζαμί, ή μάλλον η απόφαση για την κατασκευή του, είναι πλέον γεγονός. Ένα εκατομμύριο ευρώ θα είναι το κόστος κατασκευής του, καθώς όλες οι ενστάσεις για περιβαλλοντικούς ή άλλους λόγους απορρίφθηκαν. Έτσι, στο Βοτανικό, που παραλίγο να γίνει το γήπεδο του Παναθηναϊκού, θα ανεγερθεί το τζαμί.
Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν, αλλά υπάρχουν ερωτήματα αναπάντητα, ή μάλλον ερωτήματα τα οποία δεν έχουν τεθεί επιμελώς ποτέ.
Το πρώτο κατά την άποψή μου ερώτημα είναι σε ποιό δόγμα του Ισλάμ θα αφιερωθεί το εν λόγω τζαμί. Σουνίτες, Σιίτες, Αλεβίτες και λοιπά μουσουλμανικά δόγματα ανά τον κόσμο σφάζονται μεταξύ τους με σκοπό -τί άλλο- την επιβολή του ενός στο άλλο. Σε ποιό λοιπόν δόγμα θα ανήκει το τζαμί αυτό; Η λογική φυσικά λέει ότι θα πρόκειται για ένα ορθόδοξο, σουνιτικό δηλαδή, τζαμί. Και βέβαια νιώθω την πρόκληση να πω ότι και οι αντάρτες στο Ιράκ που μέσα σε λίγους μήνες κατάφεραν να έχουν έναν στρατό εκατοντάδων χιλιάδων μαχητών, σουνίτες είναι και αυτοί.
Το δεύτερο κατά συνέπεια ερώτημα είναι τί θα γίνει με τα υπόλοιπα δόγματα του Ισλάμ. Καθώς το ΣτΕ αλλά και οι πολιτικοί μας θεωρούν ότι σε ένα κράτος που στην σημαία και στο αίμα του έχει τον σταυρό, ως έκφραση ισότητας και ελευθερίας αρμόζει και ένα μεγαλοπρεπέστατο τζαμί, τί θα γίνει όταν οι ετερόδοξοι μουσουλμάνοι ζητήσουν να έχουν και αυτοί το δικό τους τόπο λατρείας; Με βάση την απόφαση του ΣτΕ, ως δεδικασμένο θα έχουν και αυτοί κάθε δικαίωμα να ζητήσουν το δικό τους χώρο για να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Ένα ακόμη σημαντικό ερώτημα αφορά τη διοίκηση του χώρου λατρείας. Ποιός άραγε θα ορίζει τον μουφτή; Πώς θα γίνει η εκλογή και η διαχείριση του χώρου; Στην Αθήνα όποιος έχει τα άντερα να πάει downtown και να ρίξει τη ματιά του στα υπόγεια, θα παρατηρήσει ότι υπάρχουν άπειροι ιδιότυποι χώροι λατρείας. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το μεγάλο αριθμό των δογμάτων του Ισλάμ που αναζητούν τόπο λατρείας στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, αλλά και με τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο εκλέγεται ή μάλλον δεν εκλέγεται ένας μουφτής. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα πάντα και με τη μουσουλμανική παράδοση, ο μουφτής δεν εκλέγεται, αυτοανακηρύσσεται. Μουφτής μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας και στην ουσία έχει να κάνει με την αποδοχή του συγκεκριμένου προσώπου ως συμβούλου και αναλυτή των κειμένων της Σούνα. Παρόλο που υπάρχουν πολλά τζαμιά των ίδιων δογμάτων, τα περισσότερα όχι μόνο δε διατηρούν επαφές, αλλά λειτουργούν και ανταγωνιστικά. Άρα το μεγάλο τζαμί που θα κατασκευαστεί στην Αθήνα, σε καμία περίπτωση δε θα λειτουργεί ως χώρος συγκέντρωσης των απανταχού Μουσουλμάνων όσο αφορά τη διδασκαλία και τις συμβουλές του μουφτή για τον τρόπο ζωής τους. Όποιος φαντάζεται ως μια και αδιαίρετη τη μουσουλμανική κοινότητα σίγουρα απατάται, γεγονός που αποδεικνύεται από τους πολέμους που αυτή τη στιγμή λαμβάνουν χώρα σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο.
Στη Συρία, με τις ευλογίες της Αμερικής αλλά και του υπερμεγέθους Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας, αντάρτες προσπαθούν να επιβληθούν σε ένα από τα μετριοπαθέστερα αραβικά καθεστώτα όπως αυτό του Άσαντ. Στη Λιβύη οι φατρίες και οι πολέμαρχοι διοικούν τις γειτονιές τους, όντας πια νικητές στον πόλεμο με τον Καντάφι που πολλά χρόνια πριν προειδοποίησε τη Δύση ότι με την πτώση του το Ισλάμ θα την απειλήσει. Στο Ιράκ, που με το ζόρι οι ειδήσεις μας είχαν πείσει για το απάνθρωπο καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, οι Ισλαμιστές σφάζουν αδιάκριτα ετερόδοξους Μουσουλμάνους. Όλοι οι παραπάνω πόλεμοι είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν πρόκειται για μια ενιαία θρησκεία, αλλά για πολλά δόγματα που διατηρούν εχθρικές μεταξύ τους σχέσεις. Τέτοιοι ανταγωνισμοί, είτε σε μικρογραφία είτε σε πλήρη αντιστοιχία, θα δημιουργηθούν αμέσως στην Αθήνα με τη λειτουργία του τζαμιού.
Αν όχι ο πρώτος, σίγουρα ένας από τους πρώτους που θα επισκεφτούν το τζαμί θα είναι και κάποιος εκπρόσωπος του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού. Η ευχή του κυρίου Νταβούτογλου θα γίνει πραγματικότητα και άμα τη επίσκεψή του θα δηλώσει πόσο ευαρεστημένη θα είναι η τουρκική ηγεσία και πόσο θα ενδιαφέρεται για τους μουσουλμάνους της Ελλάδας. Όσο και αν μια τέτοια δήλωση μας ενοχλήσει, ο κίνδυνος της δεν βρίσκεται στον τουρκικό επεκτατισμό που υποκρύπτει αλλά στο ότι για άλλη μια φορά η Τουρκία θα προσπαθήσει να καπελώσει διοικητικά και εξουσιαστικά όλο το μουσουλμανικό πληθυσμό της Ελλάδας. Η πρακτική αυτή από μόνη της σημαίνει αποκλεισμό, καθώς Σύριοι, Αιγύπτιοι, Κούρδοι Μουσουλμάνοι θα βλέπουν μια χώρα που μόνο προβλήματα τους έχει δημιουργήσει να προσπαθεί να τους εξουσιάσει θρησκευτικά και στην Ελλάδα. Επειδή ακριβώς όλα αυτά συμβαίνουν ή θα συμβούν και επειδή καμία σχετική πρόβλεψη δεν έχει υπάρξει, το τζαμί της Αθήνας μόνο οικουμενικά δεν πρόκειται να λειτουργήσει. Άλλωστε ακόμα και στη Θράκη, όπου η Ελλάδα τόλμησε να ορίσει μουφτή, καμία αξία δεν έχει αυτός, καθώς με τις ευλογίες του τουρκικού προξενείου αναγνωρίζεται η αυθεντία του ψευδομουφτή. Δηλαδή εκείνου που ο ντόπιος πληθυσμός θεωρεί ότι είναι ικανός να μελετήσει και να αναλύσει τις γραφές του και να τον καθοδηγήσει στον τρόπο ζωής, όπως έκανε άλλωστε και στις τελευταίες Ευρωεκλογές στη Θράκη.
Η διαφορά που όλοι πρέπει να αντιληφθούμε είναι ότι αντίθετα με τους Χριστιανούς, των οποίων η θρησκεία δεν ορίζει τη ζωή τους ως εκφράσεις και πράξεις της καθημερινότητας, ο ιερέας των μουσουλμανικών κοινοτήτων τις συμβουλεύει και τις καθοδηγεί σε κάθε τομέα της καθημερινότητας προσωπικό, θρησκευτικό, ακόμα και νομικό. Γι αυτό άλλωστε και η υπνωτισμένη ελληνική πολιτεία επιτρέπει στη Θράκη τη Σαρία όπως αυτή επιβάλλεται από τις αποφάσεις του μουφτή. Σαρία λοιπόν στην Ελλάδα εν έτει 2014 όταν και η Τουρκία την έχει καταργήσει εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Σαρία στην Ελλάδα, η οποία μάλιστα είναι de facto υπεράνω της ελληνικής νομοθεσίας. Ελάχιστες είναι οι αποφάσεις του μουφτή που κατέπεσαν στα ελληνικά δικαστήρια, τα οποία δείχνουν υπέρμετρο σεβασμό αν όχι φοβία απέναντι στις αποφάσεις των μουσουλμάνων ηγετών ή καλύτερα των προσκείμενων στην Τουρκία.
Σε όλα τα παραπάνω για πολλά χρόνια η Ελλάδα ήταν στο απυρόβλητο. Από την εποχή ειδικά του Ανδρέα Παπανδρέου η Ελλάδα βρισκόταν σε ειδικό καθεστώς στη συνείδηση των απανταχού Μουσουλμάνων. Η ανοιχτή υποστήριξη στην Παλαιστίνη, οι φιλικές σχέσεις με τον Yasser Arafat και η μη αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ που πολύ αργότερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη πραγματοποίησε, έγραψαν στο υποσυνείδητο των Αράβων ότι οι Έλληνες είναι φίλοι. Μέχρι και στην αποστειρωμένη Σαουδική Αραβία τα ράφια των super market ήταν γεμάτα με κασέτες του Θεοδωράκη και του Καζαντζίδη. Εξωπραγματικό μεν αλλά όσοι Έλληνες είχαν μαζευτεί στην Ομόνοια για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Euro το 2004, άλλοι τόσοι Άραβες είχαν βγει στους δρόμους του Ριάντ και της Τζέντα για να πανηγυρίσουν το ίδιο γεγονός.
Τώρα όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα δε διαφοροποιούνται σε τίποτα από την ευρωπαική γραμμή, καθώς θα πρέπει να πάρουμε -τί άλλο;- τη δόση μας. Επιπλέον, η οικονομική καταστροφή, η εξαθλίωση και η ανεργία έχουν κάνει τους Έλληνες λιγότερο ανεκτικούς απέναντι στους μετανάστες. Αλλά και οι ίδιοι οι μετανάστες εισπράττοντας αφενός τη δυσανεξία αυτή και αφετέρου τη ρητορική μίσους που εξαπλώνεται παντού μεταξύ των μουσουλμάνων, νοιώθουν επιφυλακτικά αν όχι εχθρικά έναντι των Ελλήνων. Άριστες συνθήκες για να ευδοκιμήσει εξτρεμισμός και από τις δύο πλευρές. Το παραπάνω μείγμα είναι ικανό να καταστρέψει την Ελλάδα, όχι τόσο με τρόπο πολεμικό, όσο λόγω των υποδομών που θα πρέπει να αναπτύξει και τις οποίες υποδομές ένα κράτος σε πλήρη πτώχευση οικονομική αλλά και ηθική δε μπορεί να δημιουργήσει και να συντηρήσει.
Πιο συγκεκριμένα, βλέπουμε χώρες με σοβαρή οργάνωση, σχεδόν αστυνομοκρατούμενες, με σοβαρά συστήματα υγείας, κοινωνικής πρόνοιας, δικαιοσύνης και ασφάλειας να αρχίζουν να αντιμετωπίζουν εσωτερικά προβλήματα. Τρανταχτό παράδειγμα η πολυπολιτισμική Αγγλία, μια χώρα που επιδεικνύει εξαιρετική ευαισθησία στις προσωπικές και θρησκευτικές ελευθερίες. Παρόλη την τεράστια ανοχή, παρά τις τεράστιες δυνατότητες αφομοίωσης, τα φαινόμενα θρησκευτικού φανατισμού είναι ουκ ολίγα. Ας θυμηθούμε τη σφαγή του Άγγλου στρατιωτικού σε δρόμο του Λονδίνου από Βρετανούς πολίτες μουσουλμάνους εξτρεμιστές. Ακόμα και η γενετικά φιλελεύθερη Γαλλία πιέζεται από τις ορδές των μεταναστών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του μετρό του Παρισιού, όπου σε ημέρες έντασης άνθρωποι των σωμάτων ασφαλείας κυκλοφορούν με πλήρη εξάρτηση και το όπλο στα χέρια σε θέση αναμονής. Είναι δε τραγικό ότι ένα σύστημα πρόνοιας όπως αυτό της Γαλλίας κόντεψε να καταρρεύσει από τα επιδόματα που εισέπρατταν οι δεύτερες, τρίτες και τέταρτες γυναίκες των μεταναστών ως μονογονεϊκές οικογένειες, καθώς προς το παρόν η πολυγαμία δεν έχει επιβληθεί στην Ευρώπη.
Σε πλήρη αντιδιαστολή, η Ελλάδα δεν έχει τους απαιτούμενους πόρους για τη δημιουργία τέτοιων υποδομών. Η ασφάλεια, έχοντας δαιμονοποιηθεί από τη χούντα και ύστερα, βρίσκεται αν μη τι άλλο σε όχι σοβαρά επίπεδα. Αστυνομικοί- δημόσιοι υπάλληλοι χωρίς καμία ιδιαίτερη εκπαίδευση, χωρίς κανένα σοβαρό νομοθετικό πλαίσιο για τη δράση τους, σχεδόν φοβούνται να χρησιμοποιήσουν το όπλο που μαζί με τον υπόλοιπο εξοπλισμό συνήθως αγοράζουν και συντηρούν μόνοι τους, πρέπει να προστατεύσουν τη ζωή, την τιμή και την περιουσία των Ελλήνων πολιτών. Μια δικαιοσύνη που ενώ αναγνωρίζει τη Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση, σφυρίζει αδιάφορα στις οργανωμένες γιάφκες- άβατο για την αστυνομία που υπάρχουν σε κάθε οικισμό Ρομά. Θυμάμαι ακόμα ένα γελοίο ρεπορτάζ του Star, όπου ο δημοσιογράφος είχε πάει στο υποτιθέμενο κέντρο βολής της Χρυσής Αυγής στον Ασπρόπυργο και μιλούσε με μέλη του παρακείμενου οικισμού, οι οποίοι ήταν με κουκούλες και όπλα στα χέρια. Ένα σύστημα υγείας, ανεπαρκές ακόμα και για τους ίδιους τους Έλληνες, θα πρέπει να υποστηρίξει τις ορδές των μεταναστών και να τους παράξει τους στοιχειώδεις κανόνες υγείας κι υγιεινής.
Η Ελλάδα λοιπόν σε καμία περίπτωση δε θα μπορέσει να υποστηρίξει τις εξελίξεις που θα προκύψουν από την κατασκευή ενός τζαμιού, ειδικά δε σε μια εποχή που ο εξτρεμισμός μεταξύ των Μουσουλμάνων βρίσκεται στο αποκορύφωμα. Οι μεγάθυμοι στην Αθήνα και στα άλλα αστικά κέντρα αγανακτούν όταν τους μιλήσεις για πληθυσμιακό κριτήριο. Λογικό είναι, καθώς έχουν συνδέσει τα ελληνικά νησιά μόνο με διακοπές και παραλία και αδυνατούν να αντιληφθούν πώς μπορεί να νοιώθει κανείς σε ένα νησί αποκομμένος από την ηπειρωτική Ελλάδα με 1000 μόνιμους κατοίκους και 1001 μετανάστες. Ασφαλώς και πληθυσμιακά ως αναλογία δε πρόκειται να δημιουργηθεί πρόβλημα ούτε στο Κεφαλάρι, ούτε στην Κηφισιά, ούτε στο Ψυχικό. Αλλά Ελλάδα δεν είναι μόνο οι περιοχές αυτές. Και οποιοσδήποτε μεγάθυμος προοδευτικός έχει διαφορετική άποψη μπορεί να επισκεφτεί κάποια νύχτα του χειμώνα τη Ροδόπη και να μας πει πώς θα νοιώσει όταν θα ακούσει τον ιμάμη να καλεί σε προσευχή.
Υπάρχει και ένα άλλο παρεπόμενο ερώτημα το οποίο έχει να κάνει με το ποιός ή ποιοί, είναι αυτοί που υποστηρίζουν την ανέγερση τζαμιού στην Ελλάδα. Ως επί το πλείστον, πρόκειται για ανθρώπους για τους οποίους η προοδευτικότητα έχει καταντήσει αυτοσκοπός. Ασφαλώς αναφέρομαι στον χαρακτηριστικό τύπο νεοαριστερού νεοέλληνα, που σαν το κακομαθημένο παιδάκι απαντά το αντίθετο σε ότι του λένε. Η επιχειρηματολογία του συνήθως είναι ετερόκλητη, ένα μείγμα από διάφορα «όχι», μόνο και μόνο για να μπει στο μάτι των άλλων και να αυτοϊκανοποιηθεί ή τουλάχιστον να αυτοεπιβεβαιωθεί σχετικά με την περισπούδαστη και πολυπόθητη προοδευτικότητα του. Έτσι, ενώ είναι συνήθως πολέμιος της Ορθοδοξίας, εμφανίζεται υπέρμαχος της ανέγερσης τζαμιού. Και ενώ είναι ή δηλώνει τουλάχιστον υπέρμαχος των προσωπικών ελευθεριών και της αυτοδιάθεσης, ακόμα και της προσωπικής, από την άλλη δηλώνει υπέρμαχος και της πιο συντηρητικής και με μηδενική ανοχή θρησκείας. Υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, υπέρμαχος και του Ισλάμ. Στους ανώτερους αυτούς από εμένα ανθρώπους έχω να πω το εξής: όταν με τον καιρό γίνει το τζαμί στο πάρκο του Βοτανικού, εκεί να διοργανώστε το επόμενο gay pride. Να δείτε χαρά που θα κάνουν οι φίλοι σας οι μουσουλμάνοι και τί μέγιστη ανοχή στη διαφορετικότητα θα επιδείξουν.
Το παραπάνω παράδειγμα όσο υπερβολικό και αν είναι, περικλείει ένα ακόμη ερώτημα. Αυτό δεν είναι άλλο από το πόσο αρμονικά είναι δυνατόν να συνδυαστεί ο δυτικός τρόπος ζωής, ο ελληνικός τρόπος ζωής και το Ισλάμ. Πόσο θέλουμε να βλέπουμε γυναίκες-πειθήνια πλάσματα με μπούρκα; Πόσο θέλουμε να ακούμε ανθρώπους να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένα δεκάχρονο επειδή τόλμησε και αδιαθέτησε είναι ικανό να παντρευτεί και να έχει σεξουαλικές σχέσεις; Πόσο κοντά είναι η κουλτούρα μας στην κλειτοριδεκτομή, που έχει σκοπό να απαγορεύσει τη σεξουαλική ευχαρίστηση στην γυναίκα; Πόσο κοντά βρίσκεται στον πολιτισμό μας η αντιμετώπιση της ζωής ως έρμαιο της ανάλυσης μιας θρησκείας; Πόσο κοντά στην αισθητική μας είναι να βλέπουμε στην παραλία γυναίκες με μαγιό που θα ξεκινά από τον αστράγαλο και θα τελειώνει στα μαλλιά; Στην Ελλάδα σήμερα έχουν ξεφυτρώσει ήδη δυο τρεις σελίδες στο internet που προσπαθούν να μας πείσουν για τα παραπάνω. Δεν έχει κανείς πάρα να googlάρει «κοράνι Ελλάδα»· θα πέσει πάνω τους και θα διαβάσει εξωφρενικά πράγματα.
Παρεπόμενο πρόβλημα είναι το πώς θα δεχτούν την λειτουργία του τζαμιού οι κάτοικοι των γύρω περιοχών, ειδικά στην περίπτωση που οι «πιστοί» Μουσουλμάνοι ζητήσουν την ύπαρξη μουεζίνη, ο οποίος θα καλεί για προσευχή. Το πιθανότερο είναι σιγά σιγά να πειστούν να φύγουν για πιο φιλόξενες γειτονιές, όπου δεν θα νιώθουν ξένοι.
Ένα άλλο ερώτημα είναι ασφαλώς η στάση της Εκκλησιάς στην Ελλάδα. Πρόσφατα βρέθηκα για δουλειές στην Αρχιεπισκοπή, όπου είχαμε μια περί του θέματος συζήτηση με έναν ιερέα. Μάλιστα παρουσίασε ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν του έδειξα το άρθρο μου με τίτλο «Ήμουν και εγώ μετανάστης». Στο τέλος μου είπε «να τα λέτε αυτά». Χωρίς να έχω καμία πρόθεση αγένειας, ρώτησα το αυτονόητο. Ζητάτε από εμένα να τα λέω, εσείς γιατί δεν τα λέτε; Προς τιμήν του ο ιερέας δεν απάντησε. Δυστυχώς η εκκλησία στην Ελλάδα βρίσκεται σε ύπνωση. Προκειμένου να διατηρήσει τις ισορροπίες με την εξουσία, κράτησε μια ήπια, μεσοβέζικη στάση. Παίζει απλά ρόλο παρηγορητικό, ίσα-ίσα σα δεκανίκι της πολιτικής εξουσίας, προκειμένου όλοι αυτοί οι απογοητευμένοι και απελπισμένοι να ανταλλάξουν την ενδεχόμενη επανάσταση τους με ένα γεύμα ή ρούχα. Ένας Αρχιεπίσκοπος, σκιά του ρόλου του αν όχι καρικατούρα, ξεχνά ότι η Ιστορία της Ελλάδας είναι ιστορία και της Εκκλησίας. Έχει αποποιηθεί τον ρόλο του ποιμενάρχη, καθώς οι φορές που ένιωσε την ανάγκη να καθοδηγήσει τους Έλληνες είναι ελάχιστες. Μια τέτοια Εκκλησία λοιπόν αντιμετωπίζει το θέμα του τζαμιού σαν τον ιπποπόταμο μέσα στο νερό, που απλά ξεφυσά όταν ζεσταίνεται. Ακόμα και οι εξαιρέσεις δεν είναι ικανές να αναστρέψουν την εικόνα, καθώς τις περισσότερες φορές παρουσιάζονται και ως γραφικές. Πρόσφατα σε εκκλησία του Γαλατσίου κατά την διάρκεια της Λειτουργίας άκουσα τον ιερέα να ψέλνει «υπέρ αλύτρωτων αδελφών, υπέρ Βόρειας Ηπείρου, υπέρ Κύπρου» και όσοι το αντιλήφθηκαν είχαν ένα ύφος που μου θύμισε μια διαφήμιση που κατέληγε… στη μαμά σου το έχεις πει;
Ένα ακόμα εύλογο ερώτημα είναι τί κάνουν οι υπόλοιποι, οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Αν μελετήσουμε την στάση της Ευρώπης θα παρατηρήσουμε σοβαρές διαφοροποιήσεις. Από τη μια είναι χώρες όπως η Αγγλία και η Γαλλία, οι οποίες είναι και οι χώρες με την μεγαλύτερη ανεκτικότητα απέναντι στο Ισλάμ. Από την άλλη είναι χώρες όπως η Ιταλία ή η Ισπανία, οι οποίες δεν δείχνουν την ίδια ευαισθησία. Οι χώρες με την μεγαλύτερη ανεκτικότητα θα περίμενε κανείς ότι είναι και οι χώρες με την μεγαλύτερη ισορροπία. Το παράδοξο είναι ότι τα περιστατικά βίας και τα γενικότερα προβλήματα είναι περισσότερα στις χώρες αυτές. Υπάρχουν και άλλες στάσεις όπως των βαλκανικών, λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αλβανία. Μια χώρα μικρής σχετικά ηλικίας, χωρίς καμία ιδιαίτερη ιστορία που να δημιουργεί κώδικα αξιών. Παρόλο που χρωστά ακόμα και το όνομα της σε πολεμιστή που πολέμησε και έδιωξε τους Τούρκους, στα Τίρανα κατασκευάζεται ένα εντυπωσιακό τζαμί, εντυπωσιακά οξύμωρο σε σχέση με την οικονομική κατάσταση και τις δυνατότητες της χώρας. Η Αλβανία σήμερα είναι το αγαπημένο παιδί της Τουρκίας και οι ειδήσεις για Αλβανούς που πολεμούν μαζί με τους εξτρεμιστές μουσουλμάνους πολλαπλασιάζονται. Σε ένα κράτος χωρίς ιδιαίτερη παιδεία, χωρίς αίσθημα δικαιοσύνης, στο οποίο ο Χότζα κατάφερε να μετατρέψει τους ανθρώπους σε άβουλα πλάσματα, το Ισλάμ βρίσκει γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί. Υπάρχει βέβαια και η ιδιαίτερη περίπτωση της Ελβετίας η οποία ντροπιάζει ολόκληρη την Ευρώπη, πόσο μάλλον την Ελλάδα. Εκεί η δημοκρατία λειτουργεί εντυπωσιακά και ύστερα από δημοψήφισμα, ως έκφραση γνήσιας δημοκρατίας και ως αποτέλεσμα λαϊκής πίεσης, απαγορεύτηκαν οι μιναρέδες στα τζαμί. Και αυτό ως ξένο προς την κουλτούρα της χώρας.
Γεγονός πάντως είναι πως οι χώρες με την μεγαλύτερη ανεκτικότητα έχουν και τα περισσότερα προβλήματα. Κατά την άποψη μου αυτο είναι πολύ λογικό. Υπάρχουν χώρες που με βάση την παιδεία και τη νομοθεσία τους επικαλούνται την ανοχή στην διαφορετικότητα, τον σεβασμό στις ατομικές ελευθερίες και το δικαίωμα επιλογής. Και με κύριους πυλώνες τα παραπάνω κάνουν δεκτό το Ισλάμ. Όσο και αν το απολαμβάνουν αυτό οι Μουσουλμάνοι, δεν σημαίνει ότι το αποδέχονται. Για αυτούς κανένας νόμος, κανένα Σύνταγμα δεν είναι ανώτερο από το νόμο του θεού (τους). Όλες οι προσωπικές ελευθερίες υποτάσσονται στην θρησκεία τους και δικαίωμα επιλογής απλά δεν υφίσταται. Τα αγνοεί τα παραπάνω η προηγμένη Δύση. Και είναι τόσο κουτή η στάση της, σαν να φυτεύει κάποιος μια φασολιά και να περιμένει να βγάλει φιστίκια. Επειδή θα αντιμετωπίσει με δημοκρατία το Ισλάμ νομίζει ότι και αυτό θα ανταποδώσει με τη σειρά του δημοκρατία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αξίζει να θυμηθούμε είναι το μυθιστόρημα «Οι Σατανικοί Στίχοι» του Σαλμάν Ρούσντι. Εκδόθηκε το 1988 και την επομένη χρόνια ο Αγιατολαχ Χομεϊνί το θεώρησε βλάσφημο. Εξέδωσε φετφά για την δολοφονία του συγγραφέα, που αν και κυνηγημένος ευτυχώς γλίτωσε. Δεν είχαν όμως την ίδια τύχη ούτε ο Ιάπωνας μεταφραστής, ούτε ο Ιταλός μεταφραστής, ούτε καν ο εκδότης του βιβλίου στη Νορβηγία. Επικαλούμαστε λοιπόν αξίες και δικαιώνουμε την διείσδυση του Ισλάμ στην Ευρώπη. Όμως οι αξίες αυτές είναι άγνωστες λέξεις για το Ισλάμ.
Ένα ακόμη ερώτημα αφορά την αμοιβαιότητα. Παραχωρώντας χώρο λατρείας στους εν Ελλάδι μουσουλμάνους, τί αντίστοιχα ζητήθηκε και κερδήθηκε από τις μουσουλμανικές χώρες που κόπτονται για την ανέγερση του; Πόσο σεβαστή αντίστοιχα ζητήθηκε να είναι η χριστιανική πίστη στις αραβικές χώρες; Ασφαλώς ρητορικό ερώτημα, καθώς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων η χριστιανική πίστη διώκεται και συνθλίβεται στις αραβικές χώρες. Έλληνες πολιτικοί ως σύγχρονοι επαίτες συναντιούνται με κάτι απίθανους Άραβες πρίγκιπες που όλο επενδύσεις φέρνουν και επενδύσεις δεν έρχονται, τους ανακοινώνουν ως χαρωπά κατοικίδια την απόφαση ανέγερσης του τζαμιού, ελπίζοντας να εισπράξουν κανένα χάδι μαζί με κανένα δολάριο.
Γύρω από την κατασκευή λοιπόν του τζαμιού υπάρχουν πάρα πολλά ερωτήματα, που είτε δεν απαντήθηκαν ποτέ, είτε δεν ετέθησαν ποτέ. Ερωτήματα πρακτικά, ηθικά, εθνικά, κοινωνικά και θρησκευτικά. Αυτό τους βολεύει όλους. Οι Έλληνες πολιτικοί στηρίζονται στο θεώρημα «ας το φτιάξουμε και μετά βλέπουμε». Οι Μουσουλμάνοι βασίζονται στο θεώρημα «ας μας το φτιάξουν και μετά βλέπουμε». Η απάντηση όμως στα ερωτήματα αυτά είναι απλή. Το Ισλάμ, απολύτως σεβαστό, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την ευρωπαϊκή και ελληνική κουλτούρα. Ο τρόπος ζωής που υποδεικνύει είναι ξένος με όλων των ευρωπαϊκών λαών. Ακόμα και η αισθητική μας διαφέρει. Αν και σεβαστό λοιπόν, και καθώς είναι απολύτως ξένο με την Ευρώπη, δεν υπάρχει κανένας λόγος να καταβάλλει η Ευρώπη προσπάθειες προσαρμογής. Αυτοί που πρέπει να προσαρμοστούν, είναι όσοι συνειδητά αποφάσισαν να γίνουν κάτοικοι της Ηπείρου αυτής. Το τζαμί από μόνο του δεν αποτελεί σοβαρό κίνδυνο. Το γεγονός όμως ότι κατασκευάζεται σε μια χώρα τέλειας παρακμής, το γεγονός ότι σε μια χώρα χωρίς, ουσιαστικά, κράτος πρόνοιας αποτελεί προτεραιότητα η κατασκευή του και κυρίως ότι η στάση και οι συμπεριφορές πια θα είναι ανεξέλεγκτες, είναι αιτίες που θα προκαλέσουν αστάθμητες παρενέργειες. Παρενέργειες οι οποίες θα εξαρτηθούν και από την έκβαση των θρησκευτικών πολέμων που διεξάγονται τώρα στο Ιράκ, τη Συρία, την Αίγυπτο, το Λίβανο και αλλού. Πόλεμοι τους οποίους η Δύση προκειμένου να κάνει αποδεκτούς στην συνείδηση των πολιτών της, ονόμασε «Αραβική Άνοιξη» και οι οποίοι όπως αποδεικνύεται κάνουν ακόμα και τον μεσαίωνα να ωχριά.
Πολύ πρόσφατα προειδοποίησε την Δύση ότι αν δεν κινηθεί γρήγορα, σε ένα μήνα η τρομοκρατία θα αναπτυχθεί στην Ευρώπη και ένα μήνα μετά στην Αμερική. Και αυτό δεν το είπε κανένας ξενόφοβος, ούτε κανένας γραφικός, ούτε ασφαλώς κανένας ρατσιστής. Το είπε ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας, οπότε έχει άλλη αξία η πρόβλεψη και αξίζει να μελετηθεί.